Vroeger kenden we Wauter Mannaert vooral als de illustrator van sterke graphic novels zoals El Mesías en Weegee. Maar sinds enige jaren is hij ook geestesvader geworden van Yasmina een zeer moedige meid met een koksmuts die het opneemt tegen onrecht in de voedselketen en die er haar missie van maakt om van koken een vak op school te maken. Nu Yasmina aan haar tweede stripalbum toe is, wordt het toch dringend tijd om haar bedenker nog eens aan het woord te laten.

door Veerle Devos

Mag ik zeggen dat jouw carrière als striptekenaar/ illustrator echt wel pijlsnel de lucht is ingegaan? In 2019 kreeg je de Willy Vandersteenprijs voor jouw Yasmina en de aardappeleters en nu zit je met Honger als een konijn al aan een tweede deel van de stripreeks Yasmina. Heb je zelf wel nog tijd om te koken nu?
Dank je, ik mag inderdaad niet klagen met Yasmina. De vertalingen van het eerste deel (Yasmina en de aardappeleters) lopen binnen. Yasmina is nu te lezen in het Duits, Koreaans, Engels, Frans, Nederlands en Italiaans. Ik werk ondertussen al aan het vierde boek met Yasmina in de hoofdrol, het derde boek in de reeks, na de ‘pilot’ (Yasmina en de aardappeleters) dus. Bovendien maak ik ook nog losse pagina’s met recepten of rare anekdotes over groenten en eten voor tijdschriften (Maxix en Pif Magazine) en de festivals en signeersessies komen ook weer op gang. Ik heb het dus zeker druk met de uitbouw van het ‘Yasmina imperium’ (lacht).

Hier zag ik bij het drinken van mijn ochtendkoffie eens tientallen asielzoekers met hun matras op hun hoofd vluchten en bij mijn avondthee jongeren uit Molenbeek hun eigen wijk in brand steken.

Of ik nog tijd heb om te koken? Dat is altijd een race tegen de klok, maar dat ligt misschien meer aan het feit dat ik ‘s avonds ook nog tijd moet steken in rollenspellen met lego en Star Wars strips voorlezen. Mijn zoontje is vijf, een heerlijke leeftijd… echte Casper en Hobbes toestanden, maar hij heeft ons wel nog heel hard nodig. In het afgelopen ‘Covid jaar’ was het combineren van familieleven, quarantaine en werken zoiets als al jonglerend crème brulé proberen te maken met de bunsenbrander tussen je tanden geklemd. Vast herkenbaar voor alle jonge ouders, denk ik.

 

Van het Spanje van El Mesías tot aan de de achterbuurten van New York in Weegee en nu terug naar de Het Moeraske van Evere. In de avonturen van Yasmina ben je letterlijk en figuurlijk lokaal naar inspiratie gaan zoeken. Van waar de keuze voor de eigen Brusselse buurt?
Het idee voor Yasmina dateert eigenlijk al van lang voor El Mesías en Weegee. Het idee ontstond rond 2009. Ik was tussen 2003 en 2013 jeugdwerker en mediavormer in Brussel. Die super diverse stad, vol waanzinnige contrasten, heeft me altijd al geïnspireerd. En het contact met de Brusselse jeugd is als blanke ‘Flamand’ niet altijd evident, maar ze kruipen wel onder je huid. Het leven hier kan best hard zijn, maar je raakt aan heel wat gewoon. In Meise, waar ik opgroeide, was de passage van de vuilniswagen al een belevenis. Hier zag ik bij het drinken van mijn ochtendkoffie eens tientallen asielzoekers met hun matras op hun hoofd vluchten bij de ontruiming van een appartementsblok en bij mijn avondthee jongeren uit Molenbeek hun eigen wijk in brand steken. Om maar iets te zeggen. En een stad is ook heel de tijd in beweging, je bent nooit op je gemak. Dat is vaak vervelend, maar ik merk dat die frustratie me wakker houdt en doet nadenken over waar we als maatschappij staan en waar we naartoe willen of moeten. Ik wou iets doen met al die positieve en negatieve indrukken waar ik voortdurend mee gebombardeerd wordt, liefst iets met veel humor want dat helpt bij de vertering. Dat project werd dus Yasmina. Ik heb er nog geen spijt van.

Jan Bosschaert zei vaak over zijn personage Sam dat ze de dochter was die hij wel had willen hebben. Heb jij hetzelfde gevoel met jouw personage Yasmina? Geef toe, ze hebben veel van elkaar weg.
Sam was één van de strips waar ik mee opgegroeid ben, dat klopt. Mijn andere favorieten waren Asterix en Guust Flater. Door mijn zoontje, die nu al een lichte obsessie met strips heeft, moet ik al die ‘oude’ albums natuurlijk opnieuw uit de kast halen. Ik kan niet anders dan opmerken dat mijn favoriete jeugdstrips nogal misogyn waren (Asterix en Guust Flater dan). Behoorlijk lastig in de post #metoo-wereld van vandaag. En Sam had dan wel een erotisch ondertoontje, maar op een grappige en respectvolle manier. Sam is een sterke persoonlijkheid die haar plan kan trekken in een mannenwereld. Dat was zeker verfrissend om te lezen toen. Het zal wel zijn sporen nagelaten hebben. Maar Sam verscheen pas toen ik al een stevige tiener was. De boeken van Roald Dahl, met vaak jonge vrouwelijke hoofdrolspeelsters, die ik las als kind, waren denk ik voor mij nog belangrijker.

 

Ik las in een ander interview dat je vroeger actief was als jeugdwerker. Heb je veel van je eigen werkervaringen in je verhalen verwerkt?
Da’s heel het idee achter Yasmina ja. Het idee ontstond tijdens mijn werk met jongeren op de (nu onherkenbare) site van Thurn & Taxis in Molenbeek/Laken. Yasmina is nu niet gebaseerd op iemand specifiek waar ik mee gewerkt heb, maar eerder een samenraapsel van persoonlijkheden en indrukken. Wat vaak opviel was de  energie en de ongeremdheid van de jongeren en zeker ook meisjes. Ze zijn streetwise en bepaald niet op hun mond gevallen of verlegen. Als je die energie kan kanaliseren levert dat fantastische momenten op. Ik zag in hen de perfecte rolmodellen voor een stripheldin en ik vond ook dat er nog niet echt veel strips waren met hen in de hoofdrol.

Ik denk vooral dat tien jaar jeugdwerk mijn lens verschoven heeft en dat ik de stad uit hun perspectief ben blijven bekijken. Ik was al een tijdje jeugdwerker ‘af’ toen ik uiteindelijk echt aan Yasmina begon te schrijven, maar natuurlijk blijven die ervaringen hangen. Nu met mijn zoontje leer ik de Brusselse ketjes weer op een andere manier kennen. Je komt ogen te kort!

 

Yasmina is niet zomaar een jeugdstrip. Het bevat heel wat kritiek op onze consumptiemaatschappij. Was je niet bang dat jongeren jouw verhaal wat te zwaar geladen gingen vinden?
Ja, vandaar de focus op humor en avontuur. Mijn bedoeling was om een beetje een klassieke ‘Belgische’ avonturenstrip met een twist te maken, een dosis absurdisme en een onderliggende reflectie over ecologie, voeding en consumptie . De onderlaag met maatschappijkritiek kun je makkelijk skippen, als het je stoort of als je er (nog) geen boodschap aan hebt, denk ik.

Anderzijds probeer ik niet te belerend te zijn. De verhalen zijn een startpunt voor een discussie. Geen handleiding voor het redden van de planeet, dat zou een beetje pretentieus zijn.

Ben je naast Yasmina ook nog met andere projecten bezig?
Het was en is even heel druk met Yasmina, je moet het ijzer smeden als het heet is, niet? En een reeks vraagt natuurlijk een stevig engagement. Ik zou het heerlijk vinden om er een tweede project bij te nemen, iets wat ook mogelijk moet zijn in een normaal jaar zonder Covid. Ik heb altijd tien miljoen ideeën maar ze ook echt uitwerken tot een verhaal kost me altijd meer energie dan ik in het begin verwacht. Als scenarist ben ik ook nog maar al doende aan het leren. Boeiend, dat wel, maar heel die ploeterfase houdt me dan weer weg van de tekentafel. Het is geen magische toverstaf, maar ik zeg geen neen tegen opnieuw samenwerken met een scenarist als aanvulling op mijn eigen persoonlijke projecten.

Nu eerst mijn tweede vaccin krijgen en terug wennen aan een ‘normaal’ sociaal leven. Even die steen van voor de ingang van mijn grot rollen dus.

We wensen je alvast een ontspannende en sociale zomer toe Wauter. Bedankt voor je tijd!

 

Yasmina 2: Honger als een konijn! telt 48 pagina’s en is verschenen bij Uitgeverij Dargaud.

Website Wauter Mannaert »
Bestel Yasmina 2: Honger als een konijn! »

---