Vorige week overdonderde Thijs Desmet ons met zijn strip Een Ethisch Bedrijf. Deze week mag hij er een paar vragen over beantwoorden.

(foto Stein Desmet)

Stel jezelf eens voor in 1 zin. De lengte van de zin bepaal je natuurlijk zelf.
Hallo ik ben Thijs Desmet, aangename kennismaking.

Is er een strip in je oeuvre die je beschouwt als je opus magnum? Kan je iets vertellen, over je nieuwste project of project waar je nog mee bezig bent?
Mijn magnus opum blijft voorlopig Van Roken ga je Dood, aangezien het tot nu toe mijn enige lange verhaal is en mijn enig boek. Ik hoop dus ook dat dit niet mijn magnum opus blijft. Ik ben nog aan een aantal kortverhalen bezig nu. Daarnaast werk ik ook nog aan het Strange Sequences fanzine. Voor de release daarvan mik ik op mei. Ideeën voor een opvolger van mijn boek spoken ook al door mijn hoofd maar hebben nog geen vaste vorm.

Wanneer kwam je voor het eerst in aanraking met Pulp deLuxe?
Dat was in 2014 geloof ik, toen ik de Plastieken Plunk had gewonnen. Alhoewel ik toen al enkele van de leden kende.

Wie is je grote stripvoorbeeld en in welke mate heeft deze een invloed gehad op je werk?
Dat gaat wat arrogant klinken maar ik zou zeggen: mezelf. Aan de andere kant haal ik ook zoveel inspiratie uit zoveel verschillende bronnen, zowel binnen als buiten de stripwereld maar er is er daarvan niet per sé één die ik als grote voorbeeld zie. Ik zou wel zeggen, als er één werk is dat me mijn huidige richting heeft uitgestuurd dan is het misschien wel Watchmen. Als kind las en tekende ik enorm veel strips. Die interesse is dan wat gaan verwateren tot ik Watchmen ontdekte en een deur voor me, open ging. Of eerder, opnieuw open ging. Sindsdien was mijn passie voor het maken van strips weer helemaal terug.

Show, don’t tell en zo.

In je strip “Een Ethisch Bedrijf” viel me vooral op dat het thema een vrij dramatisch is, maar het lijkt me vooral dat je daar redelijk afstandelijk mee omgaat. Het is pas op het einde dat er nog eens benadrukt wordt hoe veel leed er is wanneer de arbeider het dier nog eens extra mishandelt. Is bovenstaande thematiek iets dat je nauw aan het hart ligt of vond je gewoon dat het een interessant thema was om te raken- geen spoken deze keer.
Het is wel een thema dat me sterk bezighoudt ja, dus ik wou ergens wel eens een expliciet moraliserende strip maken maar zonder betuttelend te zijn. De boodschap moet nog steeds in een goed verhaal gegoten worden, ik hou persoonlijk niet van het soort strips waarin een personage (vaak zelfs gewoon de auteur die zich zelf tekent) gewoon staat uit te leggen waarom iets verkeer is. Show, don’t tell en zo. De inspiratie voor dit stripje kwam er al een tijd geleden toen Animal Rights maar weer eens beelden lekte van wantoestanden in een slachthuis.

Ergens op Facebook las ik een absurde waarin iemand verontwaardigd schreef, dat hij wel zijn goed stukske vlees lust maar dat al dat dierenleed nu toch ook nergens voor nodig was en dat hij gerust wat meer voor zijn vlees wou betalen als ze er “het leed uit konden laten”. Het is niet mijn bedoeling iemand aan te vallen maar het is opvallend in wat voor mentale bochten men zich kan wringen om er zich toch maar van te overtuigen dat vlees eten kan zonder dat daar dieren voor moeten afzien. Dus het zijn niet enkel de arbeiders die in het slachthuis werken die een mentaal knopje omschakelen (of net niet?).

Aan de andere kant heb ik ook getracht om de arbeiders absoluut niet als monsters af te schilderen en in de voorlaatste pagina heb ik willen insinueren dat ook zij te leiden hebben onder hun werkomstandigheden. Enkel de arbeider die het varken een schop verkoopt heb ik bewust anoniem gelaten. Dit beeld samen met het verdrinkende varken kwamen ook bijna rechtstreeks uit de video van Animal Rights. Het is eerder mijn bedoeling geweest om de industrie te bekritiseren en de hypocrisie van de consument aan te kaarten. Ik wil vleeseters niet demoniseren maar als je vlees eet, hou dan op met jezelf en anderen wijs te maken dat het biefstuk op je bord er gekomen is zonder pijn, bloedvergieten en zelfs milieuschade.

Is er een bepaalde techniek die je verkiest boven andere?
Ik wissel graag af van techniek. Dit stripje is gemaakt in een gelijkaardige techniek als “Van Roken ga je Dood” waarbij ik elke kleurlaag op een aparte kalk teken, gelijkaardig aan het maken van een zeefdruk of risoprint. Maar de techniek staat meestal in functie van de sfeer die ik wil creëren. Nu ben ik bijvoorbeeld aan een kortstrip aan het werken die ik volledig digitaal plan in te kleuren, iets vrij nieuw voor me. Gewoonlijk beperk ik mijn kleurenpalet ook tot drie à vier kleuren, vaak werkt zo’n beperking net bevrijdender dan een onbeperkt kleurenpalet, omdat ik mezelf niet kan verliezen in keuzestress en tegelijkertijd creatiever kan gaan nadenken over hoe ik elke kleur gebruik.

Een Ethisch Bedrijf op Pulp deLuxe »
Profiel Thijs Desmet »