In het plaatselijke saloon hebben we een afspraak met Stedho. Hij is gewapend met zijn nieuwste boek Wanted – Het bloedportret, dat afgelopen week verschenen is bij Standaard Uitgeverij. Zijn wapenbroeder David Boriau is er niet bij, waardoor het een een-op-een verhoor wordt over westerns en andere genres.

door Bruno Willaert.

Stedho debuteerde twintig jaar geleden al op Pulp deLuxe. Toen al wisselde hij jeugdstrips naar boeken van Marc De Bel af met eigen projecten zoals Ooievarken. Dat zou een constante worden met reeksen zoals Red Rider, Obscuria en Heksenkind en bijdragen aan de Bruss anthologies.

Op de website van Oogachtend lees ik dat je van paradoxen houdt en hoopt om er ooit zelf één te worden. Die stelling past in ieder geval bij je werk. Sedert Ooievarken ging je werk qua genres veel richtingen uit.

Wat ik zo geweldig vind aan paradoxen is dat de tegenstrijdige beweringen ervan elkaar eigenlijk niet kunnen opheffen. Beide zijn geloofwaardig. Ik hou dan ook niet van vooroordelen of a priori misprijzen van bepaalde genres of stijlen door andere. Een verhaal vertellen laat zich niet vangen in hokjes of labels. Ik maak inderdaad even graag dingen voor kinderen als volwassenen: tedere zachtgekookte verhalen en harde ruwe verhalen, sciencefiction, fantasy, western, humor, … en liefst door elkaar of zelfs in elkaar verweven.

Het leek wel alsof ik als een dolle kleuter voor het eerst werd vrijgelaten in een superleuke nieuwe en toch vertrouwde speeltuin.

Bij Standaard Uitgeverij verscheen zonet de Nederlandse vertaling van Wanted – Het bloedportret, waarbij je opnieuw samenwerkt met scenarist David Boriau. Hoe kwamen ze bij jou terecht?

Ik had na mijn warme woordeloze ietwat poëtische strip Daan Quichot en een drietal adaptaties van enkele Franse klassiekers (Oceaankind en Heksenkind), goesting om nog eens alle brute registers open te trekken . Ik heb, wellicht gevoed door mijn bewondering voor Moebius en Boucq, altijd al zin gehad om eens een western te maken en vroeg aan David, waarmee ik eerder al de trilogie Obscurcia maakte bij Delcourt, of hij geen verrassend idee had voor een stevige pot avontuur in het Wilde Westen. Ik hoopte op iets ongewoons omdat David vooral van Manga en al die bijhorende gekkigheden houdt.

Het resultaat is dan ook een wat atypische Western geworden en is in 2023 in Frankrijk succesvol uitgebracht. Nu dus ook in het Nederland en binnenkort in het Spaans, Catalaans en Duits.

 

Hoe verliep de samenwerking tussen jullie beide?

David is fan van mijn tekenwerk en ik hou van de manier waarop David karakters ontwikkelt. Er is doorgaans een behoorlijke hoek af. Er valt altijd ergens wel een eigenaardig trekje te ontdekken en wij versterken dat bij elkaar. Hij laat me ook meedenken over plotontwikkelingen vanuit mijn beeldende kwaliteiten. David schrijft na een synopsis geen script uit maar vertelt zijn verhaal aan mij en de uitgever met een soort rudimentair storyboard. We maakten enkele proefplaten en van alle uitgevers was Drakoo, de fantasy tak van Bamboo, onder leiding van Christophe Arleston, verrassend het meest enthousiast. Het was wat atypisch voor de rest van hun collectie maar ze vonden het te goed om het niet te proberen (lacht).

Bij moderne westerns moet ik vooral denken aan films zoals Django Unchained en Unforgiven of series zoals Deadwood denken. Hoe was het om voor het eerst aan een Western te werken?

Ik aardde er meteen. Het was een beetje thuiskomen met mijn slordige lijnvoering en aardse kleurden. Het vuilige van Deadwood is helemaal op mijn lijf geschreven. Het leek wel alsof ik als een dolle kleuter voor het eerst werd vrijgelaten in een superleuke nieuwe en toch vertrouwde speeltuin. Net als David was ik ook vooraf al fan van Tarantino films, en Westerns van Sergio Leone,  maar voor ik eraan begon heb ik toch nog eens een smerig bad genomen in een hele reeks van die Westerns, tot ik het stof bijna in mijn neus voelde.

 

Wraak is zoals bij veel westerns het belangrijkste thema, maar het opvallendst is de kleurrijke cast, waaronder naast een fotograaf ook een Cheyenne indiaan en een zwarte cowgirl. Waardoor heb je je laten inspireren om die neer te zetten?

Ik vind het moeilijk om achteraf te herontdekken waar ik mijn inspiratie precies ging halen. Zoals steeds komt dat al schetsend samengesmolten uit een soort jarenlange opgebouwde database van dingen die ik ooit goed of krachtig genoeg vond om te absorberen. Die info in mijn hoofd kan overal vandaan komen: van tv, uit boeken, kranten, blaadjes, real life, … Wat dat betreft verschillen auteurs eigenlijk niet zooo veel van die verrekte A.I. toestanden (lacht).

Als ik één ding moet zeggen dan zal dat wellicht de reeks Fargo zijn. Hoe de Coen broers karakters neergezetten, vind ik altijd zooo maf, schoon en raak, dat dit wel aan mijn tekenpen moet blijven plakken.

Was de Cheyenne hocus pocus in het verhaal niet teveel plotgericht om geloofwaardig te zijn?

Maar in Wanted vind ik het wél atypische, inventieve hocus pocus, en ondanks het plotgerichte subtiel en gedoseerd gebracht en de esoterie van Native Americans kan ik zelf overigens héél goed verdragen, zonder te vallen over geloofwaardigheid. Het is te zeggen, het zit zo in hun eerbiedwaardige filosofie gebakken dat het mits een beetje inlevingsvermogen bijna geloofwaardig wordt.

 

Je volgende project wordt Tussen de plooien van het onmogelijke. Wat kan je daarover al vertellen?

Ik ben eigenlijk eerst opnieuw een honderd pagina lange western met een fantasy touch aan het uittekenen op scenario van Gabriel Katz. Skinwalker wordt alleszins in Frankrijk al uitgegeven bij Drakoo. Verder liggen drie uitgeefwaardige scenario’s in mijn schuif, die ik allemaal al in het Frans geschreven en uitgewerkt heb, allemaal relatief lijvige projecten van minimum honderd pagina’s. Er zit een machtige freaky Western The Last Phoenix tussen en hopelijk volgt dit project na Skinwalker. Ik heb ‘m eigenlijk al bijna half uitgetekend in het klad.

Au delà du rideau (Tussen de plooien van het onmogelijke) is een semipolitieke ferme kluif, opnieuw een surrealistisch Brussels verhaal voor als ik eens genoeg tijd kan vrijkopen. En ik kijk er zelf ook al naar uit om mijn script van Opération Fausse Poix, een modern Japans sprookje, synthese van allerlei losse ideeën over de atoombom… eens helemaal uit te schetsen om een uitgever te verleiden.

Bij deze drie projecten heb ik ontdekt dat ik zo mogelijk nog veel meer plezier heb bij het ontwerpen van een een verhaal dan het uittekenen van andermans scenario’s.

 

Wanted – Het bloedportret telt 104 pagina’s en werd uitgegeven door Standaard Uitgeverij.

Bestel Wanted – Het bloedportret »
Profiel Stedho »

 

---