Twee weken geleden publiceerden we De Dood van Randall Casaer op Pulp deLuxe, een voorsmaakje uit zijn nieuwe graphic novel 40 VAZEN. Dat boek zou meteen ook zijn terugkeer zijn naar de wereld van het beeldverhaal sedert Slaapkoppen, waarvan je nog steeds een aantal hoofdstukken op onze site terug vindt.

door Bruno Willaert

Wat moet de lezer nog weten over jou?
Waarschijnlijk niks. Wie meer wil weten: er staan schone filmkes op mijn website waarop ge mij hoort praten. Naar het schijnt helpt het om mijn werk beter te begrijpen als je mij in ’t echt hebt horen spreken. Wie weet is dat waar.

In mijn denken is 40 VAZEN ook een soort theatermonoloog, of duoloog, als dat woord zou bestaan. Ah, *dialoog* is dat dan zeker. Pardon.

Je vorige graphic novel Slaapkoppen dateert al van 2007. Was je het medium beeldverhalen wat beu?
Na Slaapkoppen heb ik To Do gemaakt, een boek samengesteld uit schetsboeken en illustraties. Sinds dat boek is er iets kapot. Hoe moet ik dat zeggen: dat boek heeft een of andere deur op een kier gezet en ik sta al tien jaar in het deurgat boeken te maken die niet helemaal in de ene kamer horen en ook niet in de andere, zoiets. En dan ook elke keer in een deurgat tussen twee andere kamers ook nog vrees ik.

Maar elk boek dat ik sindsdien gemaakt heb was wel een beeldverhaal hé. Niet een *strip* per se, maar wel een verhaal met interagerende tekst en beeld.

 

Enfin, nu ben ik dus terug een echte strip aan het maken. Misschien, want het is nog niet klaar dus het kan nog vanalles worden. Én in mijn denken is 40 VAZEN ook een soort theatermonoloog, of duoloog, als dat woord zou bestaan. Ah, *dialoog* is dat dan zeker. Pardon.

Vertel eens wat meer over je toekomstige graphic novel “Veertig vazen”.
Het gaat over een artiest die zichzelf in een soort lockdown zet eigenlijk. Niet omwille van een virus, maar omdat hij merkt dat zijn werk hem niet vervult en dus gaat hij zitten wachten tot hij snapt wat het is dat hem ontevreden maakt. Hij praat nogal veel met zichzelf. En af en toe zijn er mensen die langskomen om te proberen van hem aan het werk te krijgen.
Veel gebabbel eigenlijk. En er hangt een soort triestigheid over het boek, niet per se erg sexy. Maar wel goed gedaan hoor.
En wacht eens: als ik nu twee minuten verder denk: de figuur zet zichzelf wél in afzondering vanwege een virus: het virus van méér en beter en sneller en blind groeien, het virus van niet stil te willen staan, wat een soort maatschappelijke ziekte is.

 

In het verleden gebruikte je af en toe de naam Roberto Bazal voor werk waar je niet per se je eigen naam aan wou verbinden. In “40 VAZEN” heeft het hoofdpersonage bijna dezelfde naam. Is er een verband tussen beide?
Ja, Roberto Bazal is een pseudoniem dat ik gebruikt heb voor jobs waarvan ik vreesde dat ze mijn artistiek imago zouden deuken. Ofwel voor jobs die schandalig te weinig betaalden, als een soort onmachtig statement: “je krijgt mijn werk want ik ben financieel gedwongen om jouw slechte voorwaarden te aanvaarden, maar mijn naam/artistiek imago krijg je er niet bij.”.

Het oeuvre van Roberto Basali, de kunstenaar uit 40 VAZEN, is waarschijnlijk nogal *kitsch*. Roberto is een beroemde kunstenaar die erg goed geboerd heeft met werk dat artistiek sympathiek is maar nogal oppervlakkig. Dus het is grappig van die gast de naam te geven die ik gebruik als ik op een of andere manier beschaamd ben over mijn werk.

Het boek gaat nogal over ‘identiteit’: zijt ge wie ge denkt dat ge zijt, wie beslist wie ge zijt, wie zijt ge voor die en wie voor die ander, en wie voor uzelf. Dan is het fijn om met zo’n naam te spelen.

En het is een goeie naam ook. En ik had niet gedacht dat iemand de referentie zou kennen of kunnen snappen eigenlijk.

 

Waar haal jij doorgaans je inspiratie vandaan?
Zoals iedereen: uit de lucht (lacht). Voor 40 VAZEN was het: allerhande ontevredenheden in mijzelf eens aan het woord laten. En daar mee in gesprek gaan, en proberen van niet te snel af te sluiten, dus drie stappen verder denken dan wat ik normaal zou doen. Niet eindigen op een plek die je in het begin van de rit al kent.

 

Ja dat is wel meer en meer: vroeger was de inspiratie een soort gebied om op in te tunen, een of ander deel van een bos waar ik iets van wilde tonen. Nu is het dichter bij huis, ik wil echt iets vertellen dat ik grààg wil vertellen, en ik wil ook mijn eigen denken daarbij onderzoeken.

Met welke projecten ben je verder nog bezig?
Qua promo: net met Wouter Deprez een Baron van Münchhausen boek gemaakt, nu ongeveer (25 maart) beschikbaar.

Qua denken onderzoeken: een boek dat Laat ons Bidden zal heten, over *bidden* (niet een strip). Of De Vliegende Nakoaktak (een strip), over indianen en de wijsheid van de natuur en de ecologie van de jager-verzamelaars.

Qua algemeen: ik ben eigenlijk permanent met een stuk of zeven projecten bezig waar ik nota’s voor verzamel en ideeën en schetsen, en af en toe wordt er eens een afgewerkt.

Als afsluiter: heeft de Corona-crisis grote gevolgen voor jouw werkzaamheden?
Nog niet, ik ben het gewoon van afgezonderd te zitten en een beetje bang te zijn. Zoals veel artiesten denk ik.
Daarnaast: ik voel nog veel harder dan anders dat het niet klopt als ik iets aan het doen ben dat gewoon een “job” is. Ik wil echt graag het gevoel hebben dat het iets betekent wat ik doe, dat het verschil maakt, dat ik iets raak, dat het niet zo maar de grote hoop brol groter maakt, of de grote wolk lawaai luider.

De Dood op Pulp deLuxe »
Profiel Randall Casaer »

---