Vorige week publiceerden we op Pulp deLuxe nog zijn futuristische strip Train World. We mochten Miel Vandepitte vorig jaar al eens interviewen maar hij heeft in korte tijd zoveel nieuw mooi grafisch werk geleverd, dat we het tijd vonden hem nog wat meer te laten vertellen over o.a. zijn talent voor geometrisch tekenwerk, de Krijgslaan in Gent en professional wrestling!

door Veerle Devos

Dag Miel! Je portretten zijn erg goed, maar je lijkt nu een grote voorliefde te hebben voor gebouwen, vooral metropolen. Heb je altijd graag gebouwen getekend?
Aanvankelijk vond ik het leuker om personages te verzinnen en te tekenen! De meeste goede verhalen hebben interessante hoofdpersonages, en tijdens het middelbaar wilde ik dus vooral mijn eigen interessante figuren bedenken om me minder te vervelen. Ondertussen heb ik blijkbaar besloten dat een boeiende leefwereld veel bijdraagt aan het interessant maken van personages, en het is ook duidelijk geworden dat ik beter ben in achtergronden tekenen.
Ik zou heel graag goed jungles en planten kunnen tekenen zoals bv. Stephan Louwes (Slartz), maar om de een of andere redenen liggen organische vormen me niet zo en ben ik beter in het tekenen van geometrische dingen zoals gebouwen.

Ik heb een rare, instinctieve afkeer voor witruimte, maar als ik die weet te overwinnen kan het soms vrij snel gaan.

Op je Instagram en Facebook-pagina kunnen we het resultaat van je straatonderzoek in de Krijgslaan in Gent bewonderen. Vanwaar je voorliefde voor de Krijgslaan?
De directe aanzet om de huizen in de straat waar ik woon in beeld te brengen was een schoolopdracht, maar de drang was er al langer. De huizen in de Krijgslaan blijken ook mooie voortuinen te hebben, waardoor ik gedwongen ben toch een beetje op planten te oefenen. Bovendien kan je aan de gebouwen zien dat ze ondanks hun leeftijd en status bewoond zijn, wat bij veel van de andere mooie gebouwen in Gent niet het geval is en ze voor mij interessant maakt. Ze bieden ook gewoon een iets origineler onderwerp dan bijvoorbeeld het Belfort.

 

Je oog voor detail is verbazingwekkend. Het is een moeilijke vraag om te beantwoorden maar hoe lang werk jij gemiddeld aan een grotere tekening?
Ik heb een rare, instinctieve afkeer voor witruimte, maar als ik die weet te overwinnen kan het soms vrij snel gaan. De futuristische treinstations die ik deze zomer getekend heb, duurden per stuk maar een uur of vijf/zes en waren op A3 getekend. De huizen uit de Krijgslaan zijn kleiner dan dat, maar duren langer. Een grote spread uit mijn bachelorproef die op A2 was getekend duurde dan weer vijf dagen omdat ik daar echt elke vierkante centimeter wilde vullen. Meestal verspil ik daar achteraf nog veel tijd bij de inkleuring om geschikte kleuren te kiezen.

Door wie of wat laat je je inspireren in je werk?
Wanneer het aankomt op inspiratie in de stripwereld, heb ik het gevoel dat mijn opleiding, graphic storytelling in LUCA School of Arts, me een beetje gebrainwashed heeft. Heel eenvoudig gesteld had ik vroeger alleen maar aandacht voor commerciële Amerikaanse comics en een hekel aan Europese beeldverhalen. Tegenwoordig is het eerder omgekeerd. Uitzonderingen op die regel zijn het werk van Mike Mignola en Geoff Darrow.

 

Verder ben ik een grote fan van professional wrestling en de verhaallijnen die daarin verteld worden. Ik probeer soms mensen met mijn obsessie te besmetten door ze bijvoorbeeld naar de video The Tale of the Golden Lovers over Kenny Omega en Kota Ibushi te laten kijken – meestal zonder succes. Een directe inspiratie voor het werk waar ik nu aan bezig ben is de fotografie van Emily Dyan Ibarra die recent een tentoonstelling had in Leuven en Michael Wolf, in het bijzonder The Architecture of Density en Rooftops of Paris.

 

Even terugkeren naar je strip Train World. Hoe bevalt het pendelen tussen Gent en Brussel jou?
Het is een bewuste keuze om zo vaak mogelijk op school te gaan werken. Niet alleen omdat daar meer sociale controle is dan thuis, maar ook omdat ik er maar tot 9 uur ’s avonds mag blijven. Thuis kan ik zo laat doorwerken als ik wil, en blijf ik te lang in mijn bed liggen. Dat ik daarvoor elke dag twee uur aan het pendelen ben neem ik er bij. Zo lang de trein op tijd komt en er zitplaats is is het een goeie gelegenheid zijn om wat te lezen of nog een extra half uurtje te slapen.

We vragen het nog een keer. Wat mogen we in de nabije toekomst van je verwachten?
Ik ben al een tiental weken bezig aan het boek dat mijn masterproef moet worden. Het moet tegen juni voltooid zijn, maar ik kan er nog niet zo veel van laten zien. Het boekje over de Krijgslaan heeft dezelfde deadline. In de hele nabije toekomst ten slotte komt Postscript uit, een verschrikkelijk dik boek met kortverhalen waaraan ik een bijdrage heb geleverd. Mijn verhaal heet Octopuccino en gaat over een onder water gelopen wereld die geregeerd wordt door octopussen, waar de bemanning van een duikboot ruzie maakt over wie het laatste kopje koffie mag opdrinken.

Train World op Pulp deLuxe »
Profiel Miel Vandepitte »

---