Zaterdag 17 november komen we te weten wie de elfde Plastieken Plunk gaat winnen. Miel Vandepitte, de jongste telg van de acht genomineerden, debuteerde afgelopen zondag nog op Pulp deLuxe met zijn strip Het Narrenpact. Vandaag zullen we er niet dieper op ingaan over hoe goed zijn kansen liggen. Zelf zal hij de uitreiking zelfs via live-stream moeten volgen vanuit Portland. We hadden wel een aantal andere vragen voor hem gereserveerd.

Stel jezelf voor
Ik ben twintig jaar geleden geboren in Vilvoorde, maar woon momenteel in Gent. Ik studeer beeldverhaal/graphic storytelling in Luca School of Arts in Brussel en hoop dit jaar mijn bachelor af te ronden.

Je strip Het Narrenpact doet me vermoeden dat je ook actief bent in animatie. Hoe is je strip precies ontstaan en welke weg denk je op te gaan in de toekomst?
De strip was aanvankelijk geïnspireerd op de documentaire “Lomax The Songhunter”, maar na een paar geschrapte versies ging het verhaal al gauw een eigen leven leiden. De strip gaat over een groep muzikanten die een pact aangaan om hun muziek te laten opnemen door een gigantische machine. In ruil voor een geldbedrag geven ze het vermogen op om als enigen hun muziek te kunnen opvoeren. Uiteindelijk verliezen ze veel meer dan verwacht.

De machine is met voorsprong de meest dominante aanwezigheid in het verhaal, en neemt zowel de levens van de personages als de découpage van de strip volledig over. Voor mij was het een geweldige gelegenheid om met bijzondere pagina-indelingen te spelen, iets wat ik heel graag doe. Dat soort mogelijkheden zijn wat voor mij het medium van de strip onderscheidt van zowel boeken als animatie. Het is niet voldoende om gewoon in een bepaalde volgorde het plot visueel weer te geven; je moet rekening houden met het uitzicht van de volledige bladzijde. Er is geen enkel ander medium waarin je in één oogopslag een volledige scène of sequentie kan weergeven en ervaren.

Ik ben dus minder geïnteresseerd in dingen als animatie, waar die mogelijkheden niet bestaan, ook al geef ik blijkbaar die indruk.

Er is geen enkel ander medium waarin je in één oogopslag een volledige scène of sequentie kan weergeven en ervaren.

Momenteel zit je voor een aantal maanden op uitwisseling in Portland. Wat zijn je plannen ginder?
Mijn plan is om in de anderhalve maand die me nog rest zo veel mogelijk te profiteren van de faciliteiten die deze school te bieden heeft. Als uitwisselingsstudent kon ik zelf al mijn vakken kiezen, en zo komt het dat ik nu les krijg van onder andere één van de schilders die de eerste serie “Magic The Gathering”-kaarten mee heeft ontworpen, en een voormalig editor van DC/Vertigo-reeksen zoals “100 Bullets”! De leerkrachten zijn dus echte professionals, en de school biedt ook heel veel technologische mogelijkheden. In veel opzichten krijgen kunststudenten hier een topsportersbehandeling, wat in België toch een beetje ontbreekt.

Alle vakken en leerkrachten zijn bovendien op heel specifieke vaardigheden gericht. Het is mogelijk ik de meesten daarvan nooit ga gebruiken, maar ik vind het belangrijk om hier dingen te leren die in België veel minder gemakkelijk te leren zijn. Ik vind het ook heel belangrijk goed met Photoshop te leren werken, omdat ik vaak van dat programma afhankelijk ben om mijn strips in te kleuren. Een van mijn leerkrachten haalde vorige week aan dat zelfs de legendarische striptekenaar Moebius op bejaarde leeftijd alsnog Photoshop ging leren, dus dan moet het toch wel heel belangrijk zijn.

Wat mogen we in de toekomst nog van je verwachten?
Meer strips! Ik moet in het komende anderhalve jaar twee eindwerken maken, voor mijn bachelor en master. Vooral die laatste moet voor een ‘echte’ strip kunnen doorgaan, of toch op z’n minst qua lengte. Ik ben daarvoor heel erg zenuwachtig. Voorlopig ben ik vooral kortverhaaltjes van steeds twee of drie bladzijden aan het maken, om verschillende dingen uit te proberen. Los daarvan ben ik ook bezig met het maken van illustraties, gifs, een zo levendig mogelijk schetsboek en aan het proberen om schilderijen te maken die goed genoeg zijn om aan mensen te tonen – in de veronderstelling dat ik daardoor meer inzicht in kleur zal krijgen. Het einddoel blijft wel om zo goed mogelijk te worden in alle aspecten van het maken van beeldverhalen.
Mijn favoriete strips waren aanvankelijk allemaal Amerikaanse Vertigo-boeken, dus mijn ultieme fantasie is om met hen te kunnen samenwerken.

Het Narrenpact op Pulp deLuxe »
Profiel Miel Vandepitte »