Op 13 september mocht Micky Dirkzwager naast andere bekende namen zoals Pieter De Poortere, Philippe Delzenne, en Arezoo Moradi, haar tweede graphic novel Knipperen en ademen komen voorstellen op het Stripgids Salon in bibliotheek De Krook te Gent. Micky is niet aan haar proefstuk toe in de artistieke wereld en net daarom vonden we het dringend tijd om haar eens uit te horen over haar nieuwe, best persoonlijke, beeldverhaal.

door Veerle Devos.

Dag Micky! In je eerste graphic novel ‘Dat is dan jouw probleem’ vernemen we dat je een jaar psychologie gestudeerd hebt. Waarom heb je de overstap naar een kunstrichting gemaakt? 

Tja, daar heb ik zelf ook veel over nagedacht. Ik heb natuurlijk altijd met veel plezier en ijver getekend, dus de kunstacademie zat wel in mijn overwegingen bij het rijtje studiekeuzes, maar niet heel serieus. Ik durfde niet onmiddellijk van mijn hobby mijn beroep te maken, ik wilde niet dat het plezier eruit werd geslagen. Voor jezelf tekenen is heerlijk. Ik vond het wel leuk dat niemand er iets over te zeggen had. Het hoefde niet beter, of goed te zijn. Het beoordelen was helemaal aan mij en niemand hoefde zich ermee te bemoeien. Ook dacht ik dat ik de concurrentie niet aan zou kunnen, dat ik mezelf voortdurend zou vergelijken met mijn übertalenteerde klasgenoten. Bovendien had ik het prima naar mijn zin bij de studie psychologie. Uiteindelijk was ik toch te nieuwsgierig, denk ik. Het was een beetje een impulsieve beslissing, ik heb heel laat toelating gevraagd. Ik was toch vooral bezig met het tekenen van ‘Dat is dan jouw probleem’.

Ik durfde niet onmiddellijk van mijn hobby mijn beroep te maken, ik wilde niet dat het plezier eruit werd geslagen.

Om toch nog even op die klasgenoten terug te komen, ze waren inderdaad ontzettend goed, maar ze waren ook heel leuk. Je kon verschrikkelijk met ze lachen. Omdat iedereen een eigen stijl had, voelde ik niet echt concurrentie. Het was een hele liefdevolle sfeer.

In Knipperen en ademen toon je jouw lezers dat je heel wat tekentechnieken onder de knie hebt. Maar ook je teksten zijn heel duidelijk en groots aanwezig. Ze zeggen dat beelden vaak meer zeggen dan woorden, maar klopt het dat jij woorden even belangrijk of misschien zelfs belangrijker vindt? 

Niet per se belangrijker. Het verhaal is voor mij het belangrijkst. Daarvoor heb ik soms meer het beeld, en soms meer de taal nodig, en meestal de samenwerking. Ik ben dol op taal. Zelf ben ik een echte lezer. Ik geniet ervan hoe beeld en taal elkaar kunnen versterken.

 

De beren zijn een krachtig symbool in jouw graphic novel. Ze troosten je, maar ze jagen je ook ergens angst aan en maken je onzeker. Heb je bewust voor de beer gekozen om je eetstoornis te symboliseren? 

Ze kwamen voor het eerst voor bij een tekening over “Beren op de weg”. Er waren namelijk altijd beren op mijn weg. En ze bleven niet enkel op de weg, ze probeerden me ook bij elke keuze te beschermen. Toen zijn ze eigenlijk niet weggegaan, ik bleek ze nogal nodig te hebben in het verhaal. Het werkte heel fijn om mijn interne strijd met behulp van een ander personage te kunnen laten zien. De beer kwam wel goed uit, omdat het natuurlijk een heel gevaarlijk dier is als je het in het wild zou tegenkomen, maar tegelijkertijd heeft de beer een heel lieve, warme knuffelbare connotatie verkregen. Daarmee kon ik laten zien hoe troostend, vertrouwd en veilig zo’n gevaarlijke stoornis kan zijn.

In het begin van het verhaal hebben we je aversie tegen de frituur nog niet zo goed in de gaten, maar als het woord ‘anorexia’ valt, komt alles op zijn plaats terecht. Kan je momenteel opnieuw van een zakje friet genieten?

Jazeker!! En groentekroketten niet te vergeten. Ironisch genoeg zijn mijn huisgenoten daarentegen overgestapt op de airfryer (lacht).

 

Ik las in een online review over jouw boek en het gebruik van de  Critical Response Methode. Werd deze theorie goed toegepast op de kunstacademie? 

We kregen de uitleg hierover pas halverwege ons tweede jaar. We hadden dus al anderhalf jaar onze ongefilterde feedback op elkaar kunnen botvieren. Niet dat we dat deden hoor, we waren heel diplomatiek en subtiel. Daarom voelde ik die training als mosterd na de maaltijd. De hardste feedback kwam van de docenten. Terwijl de kritiek van een docent sowieso al harder op je weegt. Dus als antwoord op je vraag: niet dankzij de training maar wel eerder door de medestudenten.

Ik vond deze opmerking op je website erg grappig: “Heb je een vraag, opmerking of dreigbrief? Schroom niet!”. Kan je goed met kritiek omgaan als iemand die graag de dingen onder controle heeft? 

(lacht) Ik had daar vroeger wel moeite mee hoor. Ook omdat ik veel dingen als kritiek hoorde die dat eigenlijk niet waren. En ik dacht dan meteen dat dat ene punt van die persoon de absolute waarheid was, al stonden er veertig positieve reacties tegenover.

 

Maar het hangt natuurlijk heel erg van de kritiek af. Wie geeft kritiek? Is die persoon misschien heel kritisch, heeft hij of zij een slechte dag, of heeft deze persoon het beste met jou en je werk voor en probeert die je verder te helpen? Op de academie krijg je zo vaak feedback, dat je het gewend raakt. Dan is het enge er vanaf en kun je beter luisteren naar wat iemand nu eigenlijk zegt. Nu ben ik, op een bepaalde manier, blij met kritiek, want het is een heel vruchtbaar iets. En niet iedereen hoeft mijn werk leuk te vinden. Ik kan daar nu meer afstand van nemen dan vroeger. Ik hoef het bijvoorbeeld niet altijd eens te zijn met kritiek. En als het goede opmerkingen zijn laat ik die gewoon tot mij binnendringen.

Dezelfde vraag die jij op jouw website aan de lezer stelt: Welk dier zou jij willen zijn?

Nou, een vliegende vis natuurlijk.

Liggen er al nieuwe projecten klaar? 

Ik heb zeker ideeën maar ben nog even wat kinderboeken aan het afmaken! Ik wil jullie nog even in spanning houden.

Wel, dan kunnen wij niet meer doen dan vol spanning wachten op jouw nieuwe ideeën Micky. Veel succes!

 

Knipperen en ademen telt 208 pagina’s en is verschenen bij Scratch.

Bestel Knipperen en ademen »
Website Micky Dirkzwager »

---