Op 2 maart 2022 verscheen bij Standaard Uitgeverij Onze Oorlog, een historisch one-shot van Mario Boon die waargebeurde feiten met decors uit de Tweede Wereldoorlog samenbrengt. Wij vernamen dat het album het erg goed doet en duidelijk in de smaak valt bij het grote publiek. Tijd om die andere ‘founding father’ van Pulp deLuxe eens op onze grote verhoorstoel uit te nodigen.

door Veerle Devos.

Dag Mario! Proficiat met je nieuwe album. Het is een groot succes geworden! Blijkbaar is er al een tweede druk in de maak?
Klopt! Er werden al heel wat exemplaren verkocht en de herdruk komt er aan.

Geef een mens macht over een ander mens en hij verandert in een beest.

Er zijn al heel wat oorlogstrips uitgebracht. Kan je verklaren waarom jouw strip het net zo goed doet?
Ik denk dat ik op de juiste plaats en het juiste moment Onze Oorlog heb uitgebracht. Alles dat met de met de oorlog  en de Vlaamse oorlogsgeschiedenis te maken heeft begint ‘hot’ te worden. Kijk maar naar ‘Ter Zake’, daar kwam Tom Lanoye zijn nieuwste boek ‘De draaischijf’, een verhaal over WOII in Antwerpen ook voorstellen. Het is nu pas dat de grote Vlaamse schrijvers de collaboratie tijdens de Tweede Wereldoorlog echt beginnen aan te kaarten. Vroeger hadden we enkel ‘Het Verdriet van België’, maar veel fictie rond collaboratie in Vlaanderen bestond er niet. Het ligt hier toch nog altijd gevoelig.

 

In je inleiding staat er  ‘We hopen dat dit verhaal zal bijdragen tot de bewustwording dat ieder individu persoonlijk kan bijdragen tot een betere wereld met als vraag “Wat zou ik gedaan hebben?”’. We willen deze moeilijke vraag dan ook eens aan jou stellen. Wat denk jij dat je zou gedaan hebben?
Wel, Tom Lanoye stelde zich in Ter Zake ook dezelfde vraag. ‘Hoe zouden wij gereageerd hebben in die tijd?’.

Geef een mens macht over een ander mens en hij verandert in een beest. Dat is wat met al die kampbewakers is gebeurd. Hen werd verteld: ‘Doe maar wat je wil doen, er zullen geen repercussies gegeven worden aan jullie handelingen’. Dat is wat de beulen van Breendonk ook gedaan hebben. Zij maakten zelfs weddenschappen over hoe snel ze iemand konden vermoorden. En dat in ruil voor een fles whiskey. Het humeur van de gevangene hing echt af van het humeur van de bewaker.

Er werd hen ook ingepompt dat hun team superieur was, dat hen niets kon overkomen. Sommigen waren zelfs verontwaardigd dat niet iedereen dacht zoals hen. Dat kon je zien in 1947, toen het grote proces tegen de ‘Beulen van Breendonk’ van start ging. Sommigen onder de bewakers hadden spijt, maar enkelen onder hen zagen echt niet in wat ze verkeerd gedaan hadden.

 

Om een beetje op je vraag terug te komen. In die tijd tekende Willy Vandersteen onder het pseudoniem Kaproen antisemitische en antinazi-cartoons. Ik ben er niet helemaal zeker van maar ik denk niet dat ik op die opdracht zou zijn ingegaan. Ik werd al eerder benaderd door politieke partijen maar dat is een grens die ik niet overschrijd. Maar of ik partij gekozen zou hebben? In de Tweede Wereldoorlog heeft uiteindelijk ook 80% van de bevolking geen kant gekozen. Het is een beetje de mythe van de repressie: de mensen wisten goed genoeg wie er profiteerde van de Duitsers en wie er net het slachtoffer van was.

In het album zitten heel wat gebeurtenissen die tijdens onze Tweede Wereldoorlog plaatsvonden. Zijn er gebeurtenissen die je wel voor ogen had, maar toch niet in het album hebt kunnen verwerken?
Oorspronkelijk zou ik in het album nog een verhaal gestoken hebben over een jonge vrouw die een relatie begon met een Duitse soldaat. Het oeridee was eigenlijk om verschillende oorlogsverhalen in één album te bundelen. Maar ik heb moeten schrappen. I had to kill my Darlings. Ik kreeg ruimte om een lang verhaal te maken en ik moest kiezen. Oorspronkelijk had ik verschillende verhalen met verschillende personages maar ik ben die gaan samenvoegen. Het resultaat was een verhaal met een rode draad en een personage die een mengeling werd van verschillende personen. Ik heb ook moeten ‘wieden’ in mijn vele  getuigenissen van de echte verzetsstrijders.

Maar wie weet! Misschien kan ik ooit mijn overige verhalen bundelen in een nieuw album.

 

Er werd heel wat onderzoek gedaan voor Onze Oorlog. In je voorwoord staat er dat je heel wat getuigenissen hebt moeten raadplegen. Hoe heb je deze mensen gevonden?
Ik ben geboren in Sint-Truiden en de oorlog heeft zich eigenlijk altijd een beetje in de achtergrond afgespeeld bij mij thuis. We woonden er toen in een huis dat bekend stond als het ‘Huis van het Verzet’. Ik herinner me dat er onder het bed van mijn ouders een verborgen luik lag waar je dan in een heel klein kamertje terecht kwam. Als kind sloeg mijn fantasie dan echt wel op hol. Later zijn we verhuisd naar de Spoorwegstraat en daar vond ik een boek met de oorlogsslachtoffers van Sint-Truiden.

De openingsscène in de strip, de voetbalwedstrijd, is ook echt gebeurd. Dat ben ik te weten gekomen van een van de zonen van de verzetsstrijders. Via via heb ik dus heel wat informatie gekregen. De wereld is klein als je er over nadenkt.

 

Over onze Wereldoorlogen werden al heel wat boeken geschreven. Jij wil ons het verhaal vertellen via een stripvorm. Denk je dat de stripvorm beperkend of bevrijdend werkt?
Ik denk dat een strip een laagdrempelig medium is om een boodschap over te brengen. Je werkt met beelden, minder met woorden. Een goed gekozen beeld zegt meer dan duizend woorden. Een beschrijving is soms abstract, voor sommige zaken heb je een tekening nodig.

Niet dat een strip een inferieur medium is, je hebt ook maar een beperkte ruimte om iets in te vertellen. Maar hetzelfde kan gezegd worden over films en series. Daar heb je ook maar anderhalf uur tot twee uren om iets in te vertellen.

Een goed gekozen beeld zegt meer dan duizend woorden.

Als je een verhaal bondig moet maken is een strip handiger dan een novelle juist omdat je die beelden hebt om te vertellen. Ik denk aan de harde tekeningen in mijn strip, hoe een bewaker een gevangene afklopt. Die beelden brengen direct veel emoties teweeg en toont hoe hard de realiteit toen was. En ik heb mij dan nog moeten inhouden met de martelscènes. Ik ging die oorspronkelijk tien pagina’s laten duren omdat ik de impact van die gruwelijke feiten wilde tonen. Maar omdat het moest gepubliceerd worden in MaXiX, een magazine voor jong en oud, heb ik het dan toch wel aangepast.

 

Je tekende voor Pulp deLuxe ooit het verhaal Un Conte di Catanova. Hebben we goed vernomen dat er een vervolg in de maak is?
Inderdaad. We hebben van een Nederlandse uitgeverij de vraag gekregen om Catanova begin volgend jaar uit te brengen. Het oerverhaal ligt al meer dan 10 jaar in mijn schuif.

Ik kreeg op beurzen wel meerdere keren de vraag wanneer ik Catanova nog eens ging tekenen. Tijd om zijn verhaal nog eens naar buiten te brengen. Het wordt een graphic novel van zo’n zestig pagina’s in briefroman. Een beetje te vergelijken met Les Liaisons dangereuses. Iets om naar uit te kijken!

Binnenkort reiken we met Pulp deLuxe onze Plastieken Plunk weer uit. Heb jij, als ervaren tekenaar, tips voor tekenaars die zich willen inschrijven?
De gouden raad van nonkel Mario: ‘Leer Frans’ (lacht). Vlaanderen is zo klein en in Frankrijk heb je een heel grote en belangrijke afzetmarkt. Een tweede tip, gooi niets weg van je verhaal. Misschien dat je na tien jaar nog wel iets van je materiaal kan uitbrengen. En werk samen! Alleen is maar alleen. (lacht)

Dank je wel Mario!!!

Onze Oorlog telt 64 pagina’s en is verschenen bij Standaard Uitgeverij.

Bestel Onze Oorlog »
Profiel Mario Boon »

---