Marcel Rouffa, bekend om zijn poëtische vertelstijl en expressieve tekeningen, verkent in Maanbergen de grenzen van herinnering, verlangen en verlies. In dit interview spreken we met hem over de inspiratiebronnen achter het verhaal, de melancholie van onbereikbare idealen, en zijn unieke creatieve proces. We duiken dieper in de symboliek van verre havens, verloren liefdes en de vraag of een nomade ooit een echte thuisbasis kan vinden. Want kan een zeevaarder ooit echt thuiskomen?

door Veerle Devos.

Wat was de oorspronkelijke inspiratie voor Maanbergen? Was er een specifiek beeld of een plaats die de kiem van het verhaal vormde?

Het idee voor Maanbergen ontsproot uit mijn fascinatie voor de epische zoektocht naar de bron van de Nijl, ondernomen door de ontdekkingsreizigers John Hanning Speke en Richard Francis Burton. Ik raakte verdiept in hun expedities, geboeid door het contrast tussen hun ontembare ambitie en de onherbergzame landschappen die ze trotseerden. Die fascinatie werd verder aangewakkerd door de film The Mountains of the Moon, die hun reis op een betoverende manier verbeeldt.

De maanbergen verbeelden een onbereikbaar ideaal, een eindeloze zoektocht naar iets dat misschien nooit gevonden zal worden.

De locaties in mijn verhaal zijn zorgvuldig gekozen. De stad die je herkent, is Antwerpen. Tijdens mijn onderzoek ontdekte ik dat men in de jaren 1880 de Scheldekaaien recht trok. Hierdoor verdween een aanzienlijk deel van het oude Antwerpen, vooral de wijk rond het Steen. Dat verlies en die onomkeerbare transformatie weerspiegelen zich in het verhaal. Wanneer het hoofdpersonage de zee opzoekt, verliest hij niet alleen zijn geboortestad, maar ook zijn geliefde Françoise.

De titel Maanbergen roept een melancholische, mysterieuze sfeer op. Wat betekent die titel voor jou?

De titel is deels een eerbetoon aan The Mountains of the Moon, maar draagt ook een diepere symboliek in zich. De maanbergen verbeelden een onbereikbaar ideaal, een eindeloze zoektocht naar iets dat misschien nooit gevonden zal worden. Het is niet enkel een metafoor voor het ongrijpbare, maar ook voor het verlangen naar wat voorgoed verloren is.

Ik zie delen van mezelf terug in het hoofdpersonage. Doorheen mijn leven ben ik vaak verhuisd, wat heeft geleid tot een soort seminomadisch bestaan. Die rusteloosheid weerspiegelt zich in de zeevaarder: hij voelt zich nergens echt thuis, noch in Chittagong, noch in Antwerpen. Hij ‘meert’ er slechts even aan, zonder zich te wortelen. Toch koestert elke nomade, vroeg of laat, een diep verlangen naar een plek die hij ‘thuis’ kan noemen.

 

Het hoofdpersonage refereert herhaaldelijk naar Chittagong en een mysterieuze schoonheid daar. Kun je meer vertellen over dit verborgen verlangen? Wat symboliseert die verre plek voor hem?

Chittagong symboliseert het verlangen naar wat geweest is. Samen met Bangalore staat deze plek symbool voor het verre verleden, een wereld die warm en onbereikbaar blijft. In het verhaal geef ik deze plaatsen bewust warme kleuren om het nostalgische verlangen van het hoofdpersonage te benadrukken. Terwijl de andere zeelui praten over mooie vrouwen in exotische landen, mijmert hij eerder over romantiek en verloren liefde. De oosterse schoonheid in het verhaal doet hem enkel aan Françoise denken. Daarom plaats ik beide beelden naast elkaar: het is Françoise die zijn ware, grote liefde was.

Hoe ben je te werk gegaan bij het maken van Maanbergen? Werk je eerst het scenario uit, of ontstaat het verhaal organisch vanuit de tekeningen?

Meestal heb ik een vaag idee als ik aan een strip begin, maar bij Maanbergen had ik geen enkel plan. Dit verhaal ontstond uit pure intuïtie. Ik had een lege muur in mijn atelier en begon gewoon te tekenen, zonder te weten waar het naartoe zou gaan. Gaandeweg vulde ik de muur met schetsen, en langzaam ontstond er een verhaal. Pas toen het beeld compleet was, vloeide de tekst er als vanzelf uit.

 

Heb je veel opzoekwerk gedaan vooraleer je aan dit verhaal begon?

Ik doe altijd een vorm van onderzoek voordat ik aan een verhaal begin. Vroeger zocht ik informatie vooral in boeken of bezocht ik musea en historische plekken. Tegenwoordig doe ik mijn research vooral online, via Google. Toch blijft het verzamelen van achtergrondinformatie een essentieel onderdeel van mijn creatieve proces.

Meestal heb ik een vaag idee als ik aan een strip begin, maar bij Maanbergen had ik geen enkel plan. Dit verhaal ontstond uit pure intuïtie.

Heb je ooit een project gehad dat je niet hebt afgerond of waar je later misschien nog eens op wil terugkomen?

Ja, ik werk al heel lang aan mijn meesterwerk, al noem ik het zelden zo. Ik werk er niet continu aan. Soms teken ik vijf pagina’s en leg het dan weer maanden aan de kant. Die werkwijze past bij me, omdat de pauzes me telkens nieuwe inspiratie geven. Het verhaal is een soort parabel over een prins genaamd Shinsha. Omdat hij de kroonprins is, mag hij het paleis niet verlaten. Hij verveelt zich mateloos, maar zijn vader, de koning, staat hem geen vrijheid toe. In de paleiskeukens ontmoet Shinsha een pelgrim die hem een ontsnappingsroute biedt: hij vertelt zijn vader dat hij op pelgrimstocht wil. Er is echter één voorwaarde: een pelgrim mag niets meenemen. Dus vertrekt Shinsha, gekleed in enkel een lendendoek met een wandelstok, de wijde wereld in. Tijdens zijn reis ontmoet hij allerlei bijzondere figuren.

 

Heb je nog iets nieuws op je tekentafel liggen? Kun je daar iets over vertellen?

Er liggen wel wat projecten op de tekentafel, maar over sommige kan ik nog niets verklappen. (lacht geheimzinnig) Wat ik wel kan delen: op woensdag 26 februari verschijnt de integrale versie van mijn strip Twinstar. Twinstar was een reeks die ooit verscheen in het Suske en Wiske weekblad. Op 26 februari wordt de strip feestelijk voorgesteld in De Poort in Gent. Bij deze zijn jullie allemaal van harte uitgenodigd!

 

Bedankt Marcel! Wij komen alvast kijken!

 

Marcel Rouffa signeert op 26 februari in De Poort »

Profiel Marcel Rouffa »
Maanbergen op Pulp deLuxe »

---