Maia Matches is een artieste die van kleins af aan al begon te tekenen en die in haar artistieke carrière letterlijk en figuurlijk al een lange weg afgelegd heeft om het tot Stadstekenaar van Amsterdam te schoppen. Na het lezen van haar strip How I became a comic artist, zijn ze we toch echt wel benieuwd hoe ze hier allemaal in geslaagd is.

door Veerle Devos

Hoi Maia! Je hebt een mooie naam, maar ik moet het je toch even vragen:  is Matches je echte familienaam (lacht)?
Nee hoor, Matches is niet mijn echte familienaam. Ik vind het een hele fijne bijnaam omdat ik precies moet denken aan vuur en gevaar.

Kennis is macht telt voor ons allemaal!

Je groeide op in Toronto, Canada. Waarom ben je als jonge vrouw naar Nederland verhuisd?
Als ik terugdenk is het moeilijk te bedenken waarom ik die beslissing toen gemaakt heb. Het zal waarschijnlijk te maken hebben met mijn droom om kunstenaar te worden en mijn lieve ouders (allebei immigranten die naar Canada verhuisden in de jaren zeventig) me toen steunden in de beslissing om naar Nederland te verhuizen.

In je kortverhaal How I became a comic artist laat je ons weten dat Nederlandse comics en Noord-Amerikaanse comics zwaar verschillen van elkaar. Kan je concreet eens een paar voorbeelden geven?
Ik ontdekte My New York Diary van Julie Doucet in de winkel van Drawn & Quarterly in Montréal. Het lezen van dat boek heeft geleid naar meer autobiografische strips, zoals het werk van Chester Brown, Joe Matt en natuurlijk R.Crumb. In het begin, toen ik nog op de kunstacademie zat, was ik niet op de hoogte van Nederlandse strips, behalve de mainstream selectie uit de lokale stripzaak in Brabant.

 

Wie is je grootste voorbeeld in de Nederlandse tekenscène?
Gedurende een lange tijd was ik ervan overtuigd dat er geen autobiografische tekenaars waren in Nederland, tot ik Peter Pontiac zijn werk ontdekte. Zijn tekeningen waren altijd waanzinnig goed: herkenbare uitdrukkingen, fantastische composities, handgeletterd: to-fucking-die-for! Het waren ook verhalen die iets te vertellen hadden. Het was nooit saai. Soms kwam ik Peter tegen in het nachtleven van Amsterdam. Ik was vaak te verlegen om een gesprek met hem te beginnen, maar af en toe lukten het wel, na een biertje of zes. Het ergste is dat Peter overleed in 2015 terwijl ik hem nog zoveel wilde vragen.

 

Waarom beschouw je jezelf als een underground tekenares? Ook je alter ego, die af ten toe in je verhalen opduikt lijkt wel met momenten een echte duivelse vrouw met een grote boezem te zijn. Welke symbolische waarde heeft deze protagoniste?
BITCH is een duivelse demi-vrouw met een duidelijke agenda, simpelweg: de val van het patriarchaat! De verhalen die ik gemaakt heb met BITCH in de hoofdrol gaan over o.a. incels en moordenaars, over mannen die te veel macht hebben, et cetera et cetera. Omdat deze verhalen heel grof en expliciet zijn in tekenstijl en controversieel in context, worden ze vaak beschouwd als ‘underground’. Daarnaast zijn deze strips uitgebracht in eigen beheer, totaal DIY, en dat maakt ook uit in de discussie over mainstream vs. underground.

Je werd Stadstekenaar van Amsterdam in 2019 en mocht daarmee Joanna Quispel opvolgen. Je reageerde toen zelf dat deze overwinning heel onverwacht voor je kwam. Waarom was dit zo’n verrassing voor je?
Omdat ik juist zo vaak wordt omschreven als ‘underground’ tekenaar, was het mij een complete raadsel hoe ik überhaupt gesignaleerd zou kunnen worden door het Stadsarchief van Amsterdam. Het bleek dat het Stadsarchief een gigantische lijst bijhoudt van tekenaars en fotografen uit heel Nederland. Maar ja, hoe ben ik op die lijst terecht gekomen? Het blijft een mysterie!

 

Zowel je verhalen als je journalistieke werk brengen vaak feministische en ‘taboe’ thema’s naar boven. Van waar de fascinatie voor deze onderwerpen?
Het maken van strips is voor mij een manier om meer te leren over onderwerpen waar ik weinig kennis van heb. Vluchteling procedures en transgenderzorg zijn o.a. onderwerpen die moeilijk te begrijpen zijn, zelfs als het onderdeel is van je dagelijks leven. Als Stadstekenaar ben ik veel meer gaan verdiepen in de gemarginaliseerde mensen van de stad, met het doel om steun te bieden in de vorm van verhalen delen. ‘Kennis is macht hebben’ telt voor ons allemaal.

Bedankt voor deze wijze afsluiter Maia. We hopen dat je deze kennis blijft verder ontwikkelen en doorgeven in jouw mooi werk!

How I became a comic artist op Pulp deLuxe »
Profiel Maia Matches »

---