Voor de Kerstvakantie mocht Lize Vrolix debuteren op Pulp deLuxe met haar kortstrip Weg. Thema’s zoals het onderweg zijn en de psyche van de mens boeiden ons wel en dus was ze als eerste in het nieuwe jaar te gast bij ons voor een gesprek, waarin ook haar jaren aan het KASK de revue passeerden.

door Bruno Willaert.

Wat moet de lezer weten over jou?
Ik ben vorig jaar afgestudeerd in Illustratie aan het KASK. Momenteel ben ik bezig met een leerkrachtenopleiding. Er is jammer genoeg dus even minder ruimte voor mijn artistieke bezigheden. Ik ben opgegroeid in Bocholt, gelegen in Limburg. De ervaring van in die omgeving op te groeien beschouw ik ook als de basis van mijn inspiratiebronnen. De landelijke omgevingen maar ook de manier hoe de mensen er met elkaar omgaan fascineert me. Iedereen kent elkaar daar op een of andere manier waardoor er een soort ongedwongenheid aanwezig is in de interactie met elkaar. Soms kan dat absurd en komisch worden, of net heel oprecht en intiem.

Ik kom zelf eerder rustig en timide over en was ook altijd de stille van de klas. Toch kan ik tegelijkertijd vrij luid en chaotisch zijn. Mijn innerlijke monoloog voelt soms eerder aan als een groepsgesprek. Daarom is het schilderen voor mij altijd een rustpunt geweest en een manier om mijn gedachten te ordenen. Ik kan mezelf ook beter uitdrukken met beelden dan met spreektaal.

Mijn innerlijke monoloog voelt soms eerder aan als een groepsgesprek.

Eind vorig jaar mocht je debuteren op Pulp deLuxe met een soort van compilatie uit je masterproef Weg naar een kortverhaal van Alice Munro, waarin de aantrekkingskracht vooral ligt in de saaiheid van de vertelling. Wat trok je aan in dit verhaal?
Ik was op zoek naar een verhaal dat zich afspeelt in een setting en context dat zich aansloot bij mijn liefde voor sombere melancholische landschappen. Het verhaal van Alice Munro speelt zich ook af in een soort regenachtig roerloos landschap waar inderdaad ook de saaiheid en de leegtes in zitten die tot mijn verbeelding spreken. Ook zaten in het verhaal onderwerpen die me al langere tijd bezig hielden. Enerzijds was er de thematiek van het onderweg zijn of een reis af te leggen, anderzijds was er de psyche van de mens. Het hoofdpersonage sprak me ook aan. Ze bezat ook die stilte, maar ook een intense twijfelachtigheid en angst.

 

Je Instagram werd eind vorig jaar nog opgevrolijkt met een eigen versie van de filmaffiche van Vitalina Varela van Pedro Costa, wat ons doet bevestigen dat je vooral een goeie observator bent. Is Pedro Costa een grote inspiratiebron voor je werk?
Ik heb al vaker gehoord dat ik een goede observator ben. Ik doe dat ook heel graag. Niet enkel het observeren van mijn omgeving, maar ook het exploreren van de kunsten is een van mijn favoriete bezigheden. Hierdoor heb ik, denk ik, een soort gevoeligheid ontwikkeld voor het weergeven van bepaalde stemmingen en emoties. Ik kende Pedro Costa nog niet toen ik de opdracht kreeg om de poster te ontwerpen, dus moest ik eerst de film bekijken. De settings, thematieken en de stiltes in de film trokken me enorm aan. Hoe Pedro Costa het complexe onderwerp van de rouw in beeld bracht vond ik heel indrukwekkend.

 

Tim Van den Abeele, die hier ook al eens de revue passeerde in onze rubriek Grensgebied, was een van je mentors aan het KASK. Wat heeft hij je bijgebracht?
Ik heb enkel in mijn eerste bachelor jaar les gekregen van Tim. Toen merkte ik dat we raakvlakken hadden op vlak van interesses en stijlen. Ik herinner me nog dat hij me een boek van Ward Zwart uitleende. Ik kende zijn werk toen nog niet. Het voelde alsof er een wereld voor me openging bij het openslaan van zijn boek. Als mentor in mijn masterjaar heeft hij me veel bijgebracht.

Het gegeven van geschreven taal moet niet een voorwaarde zijn om een graphic novel te maken. Beelden spreken vaak voor zichzelf.

Ik beschouw mijn master ook als mijn meest geslaagde en leerrijke jaar. Voor mijn master had ik nog steeds geen vaste werkmethode en aanpak gevonden die me lag en worstelde ik heel veel met consequent te creëren. Dat heb ik afgelopen jaar wel kunnen ontwikkelen. Ik kan nu beter afstand nemen van mijn werk om er later op terug te keren en mijn werk op te bouwen als een soort puzzel waarin je dingen aanpast en herschikt totdat op een gegeven moment alles meer zichtbaar begint te worden en een geheel vormt. Voordien wou ik steeds dat elk beeld dat ik maakte direct afgewerkt en duidelijk was voor ik naar het volgende kon gaan. Als dit dan niet lukte, wat vaak het geval was, verloor ik snel mijn motivatie. Ook liet hij tot me doordringen dat het gegeven van geschreven taal niet een voorwaarde moest zijn om een graphic novel te maken. Beelden spreken vaak voor zichzelf.

Hoe kijk je terug naar je jaren aan het KASK? Welke evolutie heb je doorgemaakt als stripmaker?
Mijn jaren aan het KASK waren nogal turbulent. In mijn tweede en derde jaar aan het KASK zat ik op een dieptepunt, zowel persoonlijk als creatief. Mijn perfectionisme en faalangst zorgde ervoor dat ik in een creatieve blokkade zat. Dit komt op school natuurlijk niet zo goed uit, want je moet natuurlijk nieuw werk kunnen blijven tonen aan je docenten om te slagen. Hoewel ik uit die periode heel veel over mezelf en mijn creatieve proces geleerd heb, denk ik dat er anders mee om had kunnen gegaan worden.

 

Het geeft een soort dubbel gevoel als ik erop terugblik. In de leerkrachtenopleiding reflecteer ik daar dan ook veel over. Ik heb het gevoel dat scholen te weinig ruimte en mogelijkheden krijgen om voldoende rekening te kunnen houden met het mentale welzijn van studenten. Ook als docent lijkt me dat niet gemakkelijk. In mijn masterjaar vond ik gelukkig het vertrouwen in mezelf stap voor stap terug. Ik voelde dat er ook meer vertrouwen in me was als student en dat voelde heel opluchtend.

Klassieke afsluiter: Wat mogen we nog van je verwachten in de toekomst?
Zoals ik al eerder zeg heb ik dit jaar weinig ruimte voor grote projecten. Na in mijn masterjaar zo intensief bezig geweest te zijn met schilderen voel ik dat de creatieve dwang zich meer en meer terug opdringt. Momenteel ben ik bezig met het maken van een tweede film poster voor de kortfilm Night by night van Jules Mathôt, ook recent afgestudeerd in de opleiding film aan het KASK.

 

Ik hoop binnenkort mijn kortverhaal te kunnen publiceren, maar dat ligt nog niet vast. Momenteel gaat mijn fantasie nogal de vrije loop. Soms heb ik zin om autonome beelden te maken op grote canvassen, soms wil ik een nieuw beeldverhaal maken, of met nieuwe technieken experimenteren zoals druk of zelfs keramiek. Ik heb tijdens mijn stage bij deBuren vorig jaar ook ontdekt dat redactionele illustratie me heel erg ligt, dus hoop ik in de toekomst ook nog opdrachten te kunnen doen voor tijdschriften of kranten.

Weg op Pulp deLuxe »
Profiel Lize Vrolix »

 

---