Het verheugd ons dat onze Open Call zelfs in China weerklank kreeg. De Indische ‘grafische journalist’ Krish Raghav verraste ons vorige week met een strip over Bullshit Jobs in China waar hij al een tijdje woont. We hadden gesprek met hem over de obsessie van Chinezen over gekke wereldrecordpogingen en de underground muziekscene in Peking.

door Bruno Willaert

Wat moet de lezer weten over je?
Ik ben een striptekenaar uit India, momenteel woonachtig in Peking. Mijn werk is altijd al beïnvloedt geweest door de cultuur van de grote megasteden van Azië – wat hen energie geeft, welke subculturen ze hebben, en hoe hun moderne geschiedenissen (vooral culturele geschiedenissen) verbonden zijn. Ik heb strips gemaakt over psychedelische rock in Singapore, clubs in Mexico City, en underground muziek in Peking.

Als er iets is waar ik me tegen wil verzetten is het idee van gedefinieerd worden door de nationaliteit.

Vorige week publiceerden we Bullshit Jobs (in China) op Pulp deLuxe. Blijkbaar zijn er genoeg bullshit jobs om een reeks mee te vullen. Hoe kwam je op het idee?
De eerste Bullshit Jobs strip was geïnspireerd op een echt verhaal, over een elektrische auto bedrijf dat probeerde een Guinness World Record te maken voor “grootste elektrische auto lichtshow in de wereld”. Dit zette me aan het denken over de Guinness Records, over China’s obsessie met het creëren van “records” als deze, en dan te denken aan de persoon die China moest doorreizen om deze recordpogingen te valideren. Dus begon ik wat onderzoek te doen onderzoek naar enkele van de vreemdste records die recent werden ondernomen in China, en maakte de strip rond het idee van deze ‘Records Inspecteur’ dat op zich al een klassieke bullshit job is.

De eerste strip was zo populair in mijn omgeving dat ik besloot om er er een serie van te maken!

 

Naast je tekenwerk ben je ook heel actief in de muziekscene in China en als journalist. Is het evenwicht tussen al deze disciplines belangrijk voor jou?
Ja, mijn ideeën en inspiratie komen altijd uit de muziek en creatieve scenes van Peking. Het is belangrijk voor me dat strips slechts een deel zijn van mijn creatieve leven, omdat ik graag strips verbind met ideeën uit andere disciplines, en om strips in andere creatieve velden te brengen zoals journalistiek, literaire kritiek of muziek.

 

 

Je werk verscheen eerder al in The New Yorker, Al Jazeera, BBC, National Geographic Traveller en sedert vorige week kan je daar Pulp deLuxe aan toevoegen. Het valt op dat de onderwerpen bijna uitsluitend over China gaan. Voel je jezelf als een ambassadeur voor China?
Haha helemaal niet. Ik ben geen Chinees. Ik woon hier gewoon al meer dan tien jaar. Als er iets is waar ik me tegen wil verzetten is het idee van gedefinieerd worden door de nationaliteit, en om een bepaald soort kosmopolitische identiteit te verdedigen die verbanden ziet tussen steden, landen en volkeren. Mijn hoop is dat ik empathie en nieuwe perspectieven kan brengen in de verhalen die ik teken, en om verbanden te leggen die misschien verborgen blijven. Ik heb bijvoorbeeld een strip gemaakt over de geschiedenis van reggae in China die een verband legt tussen de lange, complexe geschiedenis van Chinese migratie met de Caraïben en de oorsprong van de muziek, en hoe uiteindelijk reggae een symbool is van onze verbonden geschiedenissen.

 

Blijkbaar is stilzitten echt niks voor jou gezien je ook nog meewerkt aan de nieuwsbrief Chaoyang Trap over het alledaagse leven op het Chinese Internet. Wat is jouw inbreng daar?
Ik was een van de medeoprichters van deze nieuwsbrief, en het is een werk van liefde! We publiceren nieuwe, unieke ‘deep-dives’ in aspecten van het Chinese internet die vaak verkeerd begrepen of genegeerd worden, en tot nu toe wordt ons werk enthousiast ontvangen! Je kunt ons vinden op chaoyang.substack.com.

Momenteel werk je aan een graphic novel over underground music in China waaruit we binnenkort een verhaal publiceren over de eerste punk rockgroep die uitsluitend uit vrouwen bestaat. Wat kan je daarover al kwijt?
Het boek is een samenwerking tussen mij en de schrijver Josh Feola, die diep betrokken was bij de underground muziekscene van Peking voor meer dan tien jaar.

 

Dit boek is een telescopische, panoramische kijk op de muziek scene in Peking tussen 1999 en 2019, van de grimmige ‘dive bars’ waar de Chinese punk rock ontstond tot de concertzalen en clubs die talrijke andere muzikale experimenten en bewegingen van de stad koesteren. Het stelt de vraag: “Wat als de hele geschiedenis van de 20ste eeuwse alternatieve muziek – van rock’n’roll en punk tot new wave en nachtelijke raves – zich afspeelde op één enkele plaats gedurende één enkele generatie?”.

Ons antwoord is dat Peking zo’n plaats was in de voorbije twintig jaar. De strip is gebaseerd op een decennium van doorleefde ervaring, journalistiek en diepgaande interviews, en is bedoeld als zowel een vitaal archief en een venster naar een parallax China van wilde creativiteit en avant-garde pioniers.

Bullshit Jobs (in China) op Pulp deLuxe »
Profiel Krish Raghav »

---