“Drawing, painting, doodling through life.” Zo leest de instagram bio van kunstenaar Inez Louwagie, die dit jaar haar eerste beeldverhaal publiceerde. Vuur vormt het startsignaal voor een reis naar de ontdekking van zichzelf. Met Pulp deLuxe mochten we alvast een glimps opvangen.

door Lauren Borremans.

Wat moeten de lezers weten over jou?
Dat ik twijfel over mijn eigen wetenswaardigheid. En dat net twijfel me drijft tot vertellen, denk ik.

Je bent momenteel bezig met een opleiding Beeldverhaal aan LUCA School of Arts Brussel. Wat spoorde je aan om die opleiding te volgen?
Ik kwam terecht bij beeldverhaal via verschillende opleidingen in installatiekunst, beeldhouwen, schilderen en tekenen. Ik begon doorheen mijn traject steeds meer oog te krijgen voor de rode draad en voor mijn eigen beeldtaal. Het verhaal en de drang om iets te vertellen, dat schemerde blijkbaar overal door. Aanvankelijk beschouwde ik dat als een zwakte, als een tegenpool van ‘artistiek’ werk, maar gaandeweg kreeg ik wat meer zelfvertrouwen. Ik besloot om mijn verhaal-drang te omarmen.

Ik vind veel dingen pas interessant als ze over iets groters of diepers gaan.

Ik kwam ook steeds vaker een herinnering uit mijn kindertijd tegen. Ik kon me als kind niets anders voorstellen dan dat ik beeldverhalen zou tekenen. Het draaide anders uit, want ik ging politieke wetenschappen studeren en gooide me in het activisme, maar die kinderdroom liet me nooit echt los. Een jaar geleden durfde ik de sprong te wagen om er echt voor te gaan, en schreef ik me in bij LUCA.

Welke aspecten van het maken van een beeldverhaal vormen voor jou de grootste uitdaging?
Als je een verhaal wil brengen waarin zoveel mogelijk mensen zich herkennen, moet je er dingen in verweven die heel concreet zijn. Maar ik merk dat ik moeite heb met concreetheid, met details die in mijn ogen in de weg staan van de essentie. Ik vind veel dingen pas interessant als ze over iets groters of diepers gaan, en ik zoom dan ook voortdurend uit (of in). Dat is een reflex die ik nauwelijks onder controle heb. Als ik mijn abstracte of filosofische idee ga vertalen in concrete gebeurtenissen, conversaties en beelden, dan wordt alles in mijn ogen snel te expliciet en te eendimensionaal. Deze tweestrijd tussen het gevoelsmatige, conceptuele, abstracte en het concreet alledaagse is soms verlammend. Maar ik ontdekte gaandeweg wel mogelijke strategieën om de brug te slaan tussen beide, zoals het combineren van abstracte en figuratieve beelden, of het focussen op de lege ruimtes tussen beeld en woord.

 

Tijdens je opleiding heb je ook je eerste kortverhaal gepubliceerd. Kan je vertellen waar Vuur over gaat?
Vuur is een poëtische wandeling in de innerlijke wereld van een zesjarig meisje, dat opgroeit op een boerderij in de jaren ‘70. Ze neemt je mee naar haar schaduwplekjes, waar ze dingen en gevoelens bewaart die anderen niet zien; dingen uit het verleden, dingen die ze oppikt uit haar omgeving, of die er gewoon zijn bij haar, vanbinnen. Met al deze flarden stookt ze een stil vuurtje. Meestal merkt niemand haar op, maar af en toe – als de wind goed staat – komt ze uit de schaduw en laat ze haar vuur spreken.

Je eigen innerlijke wereld vormt het vertrekpunt voor Vuur. Is dit verhaal voor jou het begin van een introspectieve reis of het resultaat van een hoofdstuk dat je hebt afgesloten?
Vuur is gebaseerd op herinneringen uit mijn eigen kindertijd. Door in mijn kinderlijke gevoelswereld te duiken kwamen thema’s als onzichtbaarheid, afwezigheid en eenzaamheid naar boven drijven, maar ook een verlangen tot nabijheid, tot gezien en gehoord worden. Door te schrijven en te tekenen over mijn kindertijd, merkte ik dat het ook ging over onze onbeholpen pogingen om zin te geven aan ons leven of om echt connectie met onszelf en elkaar te maken. Ik voel dat ik nog lang niet ben uitgekeken op deze thema’s, dus denk ik dat Vuur het startpunt is van een boeiende reis.

 

Je gebruikt in Vuur ook een mix van illustratietechnieken. Kan je meer vertellen over je werkproces?
Ik vertrek van een idee, een gevoel, een sfeer die ik wil neerzetten. Hierover ga ik flarden tekst schrijven en tegelijkertijd probeer ik zo intuïtief mogelijk te tekenen, schilderen of drukken. Af en toe leg ik tekst en beelden samen en test ik uit welke stukken tekst het beeld kunnen versterken, of omgekeerd. De combinaties die voor mij kloppen zet ik in spreads, die ik daarna schik en herschik tot er een geheel ontstaat dat goed voelt. Onderweg verandert mijn verhaal of de accenten die ik erin leg, door de dialoog die ik aanga met de beelden en woorden die voor me liggen.  Ik probeer zo weinig mogelijk weg te gooien. Zelfs een tekening of tekst die op het eerste zicht niet goed zit, kan interessant materiaal zijn. Beeldverhaal maken is voor mij het aanvaarden van de imperfectie van wat ik maak, en het bricoleren met wat ik heb.

Succesvol campagne voeren is verbonden met storytelling en sterke beelden neerzetten.

Je bent niet enkel kunstenaar, ik zag ook dat je je op verschillende manieren inzet voor een meer solidaire en inclusieve maatschappij. Zo werkte je onder andere bij Fairfin en Gent Fair Trade, en bent nu actief bij Repair & Share en Vredesactie. Wat is jouw visie op de relatie tussen kunst en activisme? En hoe verhoudt jouw werk zich daartegen?
Ik zie, of eerder voel, veel linken tussen activisme en kunst. Activisme vertrekt vanuit een sterke gevoeligheid voor onrecht en geeft, vanuit reflectie hierover, vorm aan een alternatief narratief. Succesvol campagne voeren is verbonden met storytelling en sterke beelden neerzetten. Ik heb lang gedacht dat ik mijn creativiteit en energie honderd procent hierop moest inzetten, dat ik dat aan de wereld verschuldigd ben. Ik vond het moeilijk om tijd en ruimte te maken voor ‘puur artistiek’ en eerder intiem werk, dat in mijn ogen geen maatschappelijk doel diende. Toch bleef  ik dit werk creëren, omdat ik dat nodig heb. Toen ik uiteindelijk enkele jaren geleden besliste om via beeldverhaal de brug te slaan tussen kunst en verhaal, ging er een wereld voor me open. Ik hoop dat ik er via beeldverhaal ooit in slaag om gevoelig werk te maken met een sterke politiek-maatschappelijke resonantie.

(lees verder onder de afbeelding)

 

Met Vuur kregen we nu al een eerste inkijk in de beeldverhalen van Inez Louwagie, wat mogen we in de toekomst nog verwachten?
Ik broed momenteel op een verhaal over mijn ervaringen als timide, twijfelende activist. Het wordt een prent over het spanningsveld tussen onmacht en kracht, over melancholie en hoop. Mijn kleine verhaal over grote dingen: explosief, donker soms, en vol wrange humor.

Vuur op Pulp deLuxe »
Profiel Inez Louwagie »

---