Wat de wonderen der natuur doen na de sterfte van een walvis kon je vorige week lezen op Pulp deLuxe in Whalefall. Vanavond hadden we een gesprekje met tekenaar Gus Moystad over zijn strips, de Commune van Parijs en zijn Noorse achtergrond.

door Bruno Willaert.

Wat moet de lezer nog weten over jou?
Goh, zo’n grote vraag! Paar weken geleden zat ik op Cross Comix en het was ZO fijn om weer andere stripmakers te ontmoeten en het gevoel van deel zijn van een gemeenschap weer te hebben. En daarna ging ik op vakantie. Ik begon daar weer veel te aquarelleren en dat doet me goed. Dingen die nergens op hoeven te lijken! Kan ik aanraden.

Ik ben een grote geschiedenis nerd en een anarchist.

Vorige week publiceerden we Whalefall op Pulp deLuxe, waarin de zwanenzang van een walvis verbeeld wordt. Wat bracht je tot dit verhaal?
Dit verhaal was eigenlijk geïnspireerd door Katz, een radiomaker vriendin van mij. Zij was in Amerika en ontmoette daar muzikanten die muziek maken geïnspireerd door dit fenomeen, ‘whalefall,’ waarin een walvis, na zijn of haar dood, naar de bodem van de zee zakt en daar nog jarenlang een heel ecosysteem in stand houden. Katz haar radiostuk was zo ontroerend en mooi dat ik meteen geïnspireerd raakte om een klein, poëtisch verhaaltje van te maken. Wat me vooral inspireerde was een zin van een van de vertellers in haar stukje: “if we’re talking about reincarnation, I mean this is what it is,” een lichaam die doorleeft in andere lichamen. Dat vond ik mooi.

Ga vooral haar verhaal luisteren op haar website.

 

De strips van jou die we reeds gepubliceerd hebben op Pulp deLuxe (naast Whalefall waren er ook nog Oh, Sweetie en Feverdreams) brengen de lezer steeds weer in een gans andere sfeer. Waar haal je doorgaans je inspiratie vandaan?
De inspiratie komt van overal. Dat kunnen ervaringen, dromen, boeken, of Wikipedia deep-dives zijn. Maar ik denk dat ik een consistente fascinatie heb voor het lichaam. De verhalen die je noemt gaan allemaal over de fragiliteit van de grenzen van het lichaam ten opzichte van andere lichamen, de geest, etc. In Oh, Sweetie krijgt haar depressie letterlijk een lichaam en wordt het uiteindelijk deel van haar eigen. In Feverdreams realiseert de verteller door zijn ziekte dat het onderscheid tussen zijn en een anders lichaam niet echt bestaat. En in Whalefall dus zien we hoe het dode lichaam van een walvis het leven kan betekenen voor andere organismes.

Je Instagram wordt momenteel nog overheerst door een herdenking van de bloedige laatste week van de Commune van Parijs, 150 jaar geleden. Vanwaar komt je fascinatie voor die periode?
Ik ben een grote geschiedenis nerd, en ik ben een anarchist. Dan kom je al snel uit op de Commune van Parijs! Jacques Tardi heeft het al veel beter gedaan in De Stem van het Volk, maar het blijft een grote inspiratie voor ons allen en een van de grote “What If?”-momenten van de geschiedenis. Ik had de taak voor mezelf gezet om iedere dag van het 150e jubileum van de Semaine Sanglante een stripje te maken over wat er die dag gebeurde. Dat hield ik vol tot de een-na-laatste dag. En toen kon ik niet meer. Ik was overwerkt, de zon scheen buiten en ik had teveel dagen ondergedompeld in bloederige verhalen gezeten. Ik ben nog steeds niet uit over hoe ik het moet afsluiten. Maar misschien zegt dat al genoeg. Over 20.000 doden en 40.000 levens verwoest is er misschien niet meer te zeggen, zelfs al was het 150 jaar geleden.

 

Wellicht ga ik ooit ook wat minder bekende momenten uit de geschiedenis van de menselijke strijd tegen onderdrukking tekenen, maar voor nu ga ik even terug naar mijn rare psychedelische strips.

Je bent geboren in Oslo. Kan je zeggen dat je werk nog enigszins beïnvloedt wordt door je roots en/of de Noorse stripscene?
Nou, enigszins wel, maar ik wil het wat meer expliciet inbrengen. Dat moet nog komen. Mijn eerste grote stripheld dat ik na probeerde te botsen was de Noorse striptekenaar Jason, die in een heel droge klare lijn tekent! Niet bepaald Noors dan… ’t is een kleine scene daar, maar als ik er weer even ben dan ga ik altijd een collectie kopen.

 

Wat brengt de toekomst? Wanneer mogen we je eerste graphic novel verwachten?
Ja… goeie vraag. Ik wilde eerst wat korte verhalen maken om een gevoel te krijgen voor hoe strips werken. Nu heb ik er een paar achter de rug en begin ik wel een beetje ongeduldig te worden om het groter te gaan aanpakken. Het volgende stripproject is een verhaal van 24 pagina’s dat zich afspeelt in een post apocalyptisch Noorwegen! Daarna volgt eentje van rond de vijftig pagina’s dat zich afspeelt zich in het 19e-eeuwse Oslo! En dan gaan we voor de magnum opus. Maar die dingen veranderen steeds.

Whalefall op Pulp deLuxe »
Profiel Gus Moystad »

---