Onlangs publiceerden we het eerste deel van Oh, Sweetie van Gus Moystad. Voor we volgende zondag het tweede deel op jullie loslaten wilden we toch even kennismaken met deze Noors-Nederlands-Belgische tekenaar.

Stel jezelf eens voor in één zin. De lengte van de zin bepaal je natuurlijk zelf.
Hoi, ik ben Gus Moystad, illustrator, kunstenaar, striptekenaar, schrijver, dichter, Noor, Nederlander, Belg, met een brokje Libanon (Romeinse straat tegel uit Byblos) in m’n ziel, met een zwakte voor ridders, voor punk, voor fantasie en utopie, en met een liefde in mijn hart voor de mens, vrijheid, en de schoonheid van het leven, een liefde van waaruit een interesse in het lichaam, seks, de buitenstaander, het rebelse, de passie, tweeduidigheid voort komt.

Is er een strip in je oeuvre die je beschouwt als je opus magnum? Als je er nog geen hebt ben je er mee bezig?
Nee, nog niet. Hij is geschreven, en ik noem hem vaak ook letterlijk mijn opus magnum, maar getekend, dat gaat nog even duren. Tot die tijd ben ik voor nu bezig met een strip over Jeanne d’Arc. Het is op basis van een Zweedse vertaling van Leonard Cohens ‘Joan of Arc‘ dat ik stiekem mooier vind dan het originele lied. Het verhaal wordt een soort tweeluik: deels abstracte dans deels het verhaal van dat ze gevangen wordt genomen.

Depressie is echt een monster en het gaat zitten in alles wat je maakt of doet, bijvoorbeeld je limonade.

Wanneer kwam je voor het eerst in aanraking met Pulp deLuxe?
Pulp deLuxe heb ik heel toevallig door Dido Drachman ontdekt die hier ook een verhaal heeft gepubliceerd. Sinds dan heb ik met veel plezier de strips op de site gelezen, en enthousiast geworden over het initiatief. Meteen besloot ik dat ik ook graag hier een strip wilde publiceren, en het is een eer om langs zoveel fijne stripkunstenaars te worden geplaatst.

Wie is je grote voorbeeld en in welke mate heeft deze een invloed gehad op je werk?
God dit zijn er veel hoor – de eerste die mij als volwassene opnieuw naar strips deed kijken was de Noorse striptekenaar Jason. Daardoor ben ik mijn Bachelor Literatuur en Kunstgeschiedenis volledig op strips gaan richten. Het idee dat strips ook heel tedere en mooie verhalen konden vertellen was voor mij totaal nieuw toen ik “I Killed Adolf Hitler” kreeg van mijn moeder. Daarna heb ik mijn Bachelor thesis over Dylan Horrocks geschreven, een striptekenaar en theoreticus die in grote delen mijn ideeën over wat strips (kunnen) zijn heeft gevormd, en nog steeds als model staat voor hoe ik zelf met mijn makerschap om wil gaan – zowel als kunstenaar en als denker. Qua vertellersstijl en energie Sam Alden, Michael Deforge en Dash Shaw… Mag ik doorgaan?

In je strip viel me vooral op dat je op het eerste gezicht zwaar depressief bent en daardoor ook veelvuldig psychedelische drugs gebruikt. In een notendop gaat het verhaal volgens mij over depressie en verlies. En over het maken van citroensap – alhoewel ik van mening ben dat er toch ook positieve elementen in zitten zoals het bloemvormige hart in de citroen – bloemen hebben voor mij toch altijd wel iets vrolijk. Ik vermoed dat het gaat over verlies van een ouder en hoe de limonade een herinnering is aan die laatste?
Klopt helemaal! Weet je, het is altijd toch een beetje teleurstellend om een kunstenaar over hun eigen werk horen praten omdat het vaak wat banaal overkomt, maar ik kan je vertellen dat je geen zorgen hoeft te maken, ik ben niet zwaar depressief en zit niet keihard aan de drugs. Het verhaal is wel geïnspireerd door mijn eigen worsteling met depressie – toen ik echt op het diepste punt zat werd ik plots een ochtend wakker en vroeg ik me af “hoe maakt men eigenlijk limonadesiroop?” Achteraf moest ik er van lachen dat ik letterlijk de gezegde “when life gives you lemons, make lemonade” heb uitgevoerd, en mijn vrienden hebben mij aangemoedigd om er een verhaal van te maken. Daar eindigt eigenlijk het biografische. Mijn fantasie heeft er dit van gemaakt.

Het verhaal is voor mij niet specifiek over verlies, maar de rol(len) dat depressie in je leven kan innemen. Depressie is echt een monster en het gaat zitten in alles wat je maakt of doet (bijvoorbeeld je limonade), maar dat is niet per se allemaal negatief – een ervaring met depressie kan naast monsterlijk ook iets moois of betekenisvol zijn. Het is toch uiteindelijk onderdeel van de eb en vloed van het leven, en ik denk dat Sweetie dat eindelijk door heeft aan het einde van het verhaal. Haar depressie is in haar gaan zitten en dat transformeert haar.

Is er een bepaalde techniek die je verkiest boven andere?
Ik heb toch wel echt iets voor aquarel, maar de manieren dat ik dat in mijn strips wil verwerken ben ik nog bezig met uit te vogelen.

Oh Sweetie op Pulp deLuxe »
Profiel Gus Moystad »