Deze week zijn we van start gegaan met een nieuwe reeks van onze Graduation Show. Iemand die ook wel de revue zou kunnen passeren is Félix Laurent, die afgelopen academiejaar zijn Masterjaar afwerkte in ESA St-Luc Bruxelles en vorige week nog mocht debuteren op Pulp deLuxe met zijn scrollstrip Born in Winter. We hoorden hem eens uit naar zijn inspiratiebronnen en zijn Masterproject.

door Bruno Willaert.

Wat moet de lezer over je weten?
Ik ben geboren in Parijs en ik woon in Brussel. Hoewel ik een hekel aan school had voor ik naar de kunstacademie ging heb ik een literair baccalaureaat. Ik heb altijd al verhalen willen vertellen, maar het zijn Alan Moore en Garth Ennis die me op mijn twaalfde deden beseffen dat strips het medium waren dat ik wilde gebruiken om ze te vertellen. Ik hou van de vrijheid die het biedt en het potentieel dat het geeft om genres te mixen. Ik herken mezelf niet in mainstream of alternatieve strips. Mijn favorieten zitten daar ergens tussenin. Ik besteed ook veel tijd aan het nadenken over politiek, en ik hou ervan om te dagdromen terwijl ik luister naar Pink Floyd of Led Zeppelin.

Voor mij vertegenwoordigt oorlog heel goed de wereld waarin we leven, alleen kunnen sommige mensen het zich veroorloven om het niet onder ogen te hoeven zien.

Vorige week publiceerden we Born in Winter op Pulp deLuxe, een scrollstrip die plaats vindt in de Middeleeuwen en die qua techniek wel gelijkenissen heeft met een tracking shot in de film. Hoe kwam je tot dit concept?
Born in Winter was oorspronkelijk een schoolproject van vorig jaar. Ik had carte blanche, maar de regel was om de strip als medium in vraag te stellen. Ik ben ook een groot filmliefhebber en er zijn een paar specifieke kenmerken die ik bijzonder waardeer, zoals sequence-shot. De laatste film die ik in de bioscoop heb gezien voordat ze sloten, was 1917, wat me duidelijk beïnvloed heeft, maar ik herinner me dat ik reeds gefascineerd was door deze techniek sinds ik GoodFellas in mijn tienerjaren zag. Ik heb nog een paar andere voorbeelden, zoals The Revenant, die me raakten toen ik ze zag. De ongesneden shots geven echt een gevoel van realiteit en je kunt bijna de pijn van de personages voelen.

 

Strips zijn uiteraard een ander medium. Ze bestaan uit verschillende plaatjes en elke “goot” ertussen werkt als een overgang. Ik dacht dat het interessant zou kunnen zijn om die principes erop toe te passen en te kijken waar het naartoe gaat. Beweging is een onderdeel van wat sequence-shots zo effectief maakt, maar beweging en tijd zijn de middelen die van toepassing zijn in films. In strips hebben we de ruimte die ik in plaats daarvan zou kunnen gebruiken. Alles in Born in Winter staat op dezelfde pagina en alles gebeurt op een bepaalde manier op hetzelfde moment. De middeleeuwse setting benadrukt ook het gevoel van een modern wandtapijt en maakt de verbanden tussen deze media uit het verleden en strips duidelijk. Cinema heeft me ook veel beïnvloed wat betreft kleuren, met Denis Villeneuve en Nicolas Winding-Refn als grote voorbeelden.

Hoe lang deed je erover om dit verhaal uit te werken?
Ongeveer zes maanden, denk ik. Ik begon in januari te schrijven en een paar weken voor de Belgische lockdown te tekenen. Ik heb de hele dag aan die strip gewerkt. Maar technisch begon ik er een paar maanden voor januari over na te denken. Ik wilde een verhaal vertellen over liefde en verraad tussen een ridder, zijn vrouwe en hun heer, en dacht erover om de sequence-shot in het midden te plaatsen. Maar ik realiseerde me al snel dat het interessanter zou zijn om alleen een doorlopende sequence-shot te maken, dus kwam ik met een eenvoudiger verhaal en bewaarde dit voor een toekomstig project.

 

Ik had het eerder al over 1917. Ik werd ook beïnvloed door The King. Ik luisterde uren naar de soundtrack terwijl ik aan Born in Winter werkte. Hoe raar het ook klinkt, ik hou van oorlogsverhalen. Oorlog is in feite een vloedgolf van de ergste dingen die de mensheid kan doen, wat daden van mededogen en menselijkheid nog sterker maakt. De meeste mensen die ik ken houden niet van het genre, omdat het te triest of te gewelddadig is. Voor mij vertegenwoordigt het heel goed de wereld waarin we leven, alleen kunnen sommige mensen het zich veroorloven om het niet onder ogen te hoeven zien.Ik begon strips te lezen met het werk van Garth Ennis. Hij is gepassioneerd door oorlogsverhalen en historische gebeurtenissen. Ik ben niet zo geïnteresseerd in historische strips, maar het psychologische aspect is fascinerend. Ik hou ook van de metaforische en poëtische aspecten die je erin kunt brengen, zoals in Terrence Malick’s The Thin Red Line. Aan de andere kant hou ik niet van (oorlogs)verhalen die berusten op glorie of patriottisme, want ik geloof dat dat nogal ijdele idealen zijn. Dit is de reden waarom de ridder in Born in Winter zijn koning en land verraadt om een baby te redden, en hij krijgt geen glorie door ervoor of erna te doden.

Je maakt ook deel uit van het fanzine collectief Contrôle Turbo. Vertel daar eens wat meer over?
Contrôle Turbo was een project tussen vrienden van zowel ESA St-Luc Bruxelles als EESI Angoulême als soort van reünie en ook om een collectief te hebben voor op evenementen en festivals. Samen zouden we groter zijn dan individueel. In het collectief zijn we behoorlijk vrij om de fanzines te maken die we willen, maar we maken ook grote projecten die een behoorlijk aantal artiesten herenigen, en niet noodzakelijkerwijs van het collectief. Vorig jaar maakten we Dino-Tuning, over dinosaurussen en vlammende tattoos, en we werken aan de volgende, Satan-Disco. De zines maken gebruik van verschillende formaten en technieken. We gebruikten zeefdruk om de omslag van Dino-Tuning te maken en we gebruiken ook risoprint, comcolor en laserprint, dankzij Les Ateliers du TONER waar we ze afdrukten.

Wat kan je vertellen over je Masterproject bij ESA St-Luc Bruxelles?
Mijn huidige Masterproject is eigenlijk de lange versie van een verhaal dat ik heb gemaakt voor Satan-Disco. Het is een cyberpunk, politiek komische setting in een wereld waar de hele mensheid onder de grond leeft naast de elite die in kleine oases aan de oppervlakte leeft. Het gaat over dat meisje, H, dat haar ouders verloor bij een terroristische aanslag door extremistische robots toen ze twaalf was. Haar ex-vriendin maakt er een essay van om discriminatie van robots te rechtvaardigen. H wordt gek als ze ziet dat haar trauma wordt gebruikt om reactionaire politiek te rechtvaardigen en besluit de politiestaat te trotseren om wraak te nemen op haar ex en het politieke systeem dat haar aanmoedigde.

 

Het is een heel boos, punkproject, beïnvloed door Britse strips waar ik van hou, zoals V for Vendetta of Judge Dredd. Ik kwam op het idee toen ik Franse politici en kroniekschrijvers de recente verschrikkelijke gebeurtenissen in Frankrijk en België zag gebruiken om discriminatie van moslims en linkse mensen te rechtvaardigen. De opkomst van het fascisme is een echte zorg vandaag in Frankrijk, zoals vorige week bijvoorbeeld een extreemrechtse YouTuber een tutorial deelde over “hoe een linkse activist te doden” die meer dan 100.000 keer werd bekeken voordat het werd verwijderd. Ik betwijfel of een strip het politieke klimaat kan veranderen, maar het is beter dan helemaal niets doen.

Born in Winter op Pulp deLuxe »
Profiel Félix Laurent »

---