Op Valentijnsdag hadden we jullie vanavond kunnen verwennen met een romantische kortstrip die het feest van de liefde alle eer aandoet. Op Pulp deLuxe slaan we echter een paar stappen over om uit te komen bij Nooit meer alleen, het nieuwste boek van Ephameron, dat een realistische kijk op het moederschap biedt.

door Bruno Willaert.

In zeven hoofdstukken ondergaat de lezer een aantal fases van het moederschap en de titel van het boek verwijst al een beetje naar de tegenstrijdige gevoelens dat dit met zich meebrengt. Hoe ben je deze keer te werk gegaan?
In het begin van mijn carrière vertrok ik vaak vanuit eigen ervaringen, maar ik merkte al gauw dat die voor dit boek te beperkt waren, ook al was ik net moeder geworden. Daarom ben ik aan de hand van verschillende getuigenissen op zoek gegaan naar een soort gemeenschappelijke, universele beleving waardoor zowel ouders als mensen met of zonder kinderwens herkenning kunnen vinden. Voor mij is de interpretatie van de lezer cruciaal, dus het is ook belangrijk dat die verbinding met mijn werk plaatsvindt. Door een aantal situaties en gevoelens te omcirkelen met woord en beeld, kom ik tot een vertelling die de kijker bij elkaar kan puzzelen. Ik heb voor waterverf gekozen als kleurrijke, gelaagde techniek die samen met de (kinder-)tekeningen in contrast komt te staan met moeilijkere gebeurtenissen. Elke beslissing werd gemaakt om een samenhang te creëren tussen vorm en inhoud, van de rug van het boek tot het lettertype om te leren lezen en het grid waarmee ik werkte.

Door de prenten te doseren en een spread als compositie te bekijken, hoop ik het leesritme te kunnen sturen als bij een tentoonstelling.

In de layout van het boek vallen deze keer vooral het overvloedig gebruik van witruimte op.
Ook in mijn vorige beeldverhaal Wij Twee Samen staat het gebruik van negatieve ruimte al centraal. Door de prenten te doseren en een spread als compositie te bekijken, hoop ik het leesritme te kunnen sturen als bij een tentoonstelling. Je leest de prenten dus niet noodzakelijk van links naar rechts, of van boven naar onder. De witruimte duwt de beelden en tekst ook naar buiten. Voor mij representeert dit principe het idee van binnen- en buitenwereld, waar een jong koppel vastzit of wilt verblijven in de eigen cocon. Het kan in die eerste fase beangstigend zijn om naar buiten te gaan, maar soms komen de vier muren als prille ouder ook op je af.

Nooit Meer Alleen werd, in tegenstelling tot je vorige boek, geschreven vanuit de derde persoon. Was dat een bewuste keuze om het verhaal universeler te maken?
Dat klopt. Als ik opnieuw vanuit de ik-persoon had geschreven, zou men ervan uit gegaan zijn dat dit boek opnieuw autobiografisch is. Voor mij is dit een nieuwe stap in narrativiteit.

Hoe verliep het samenspel met je zoontje voor het tekenwerk in het boek?
De energie van een kindertekening kan bijna niet geëvenaard worden. Om een lichte toon van verwondering te bewaren in het soms zware verhaal, zet ik kindertekeningen, speelse handelingen en uitspraken in. Daarvoor ben ik in het archief van mijn eigen gezin gedoken. Mijn zoon heeft het boek op een bepaald moment ook met mij gelezen, waarna we samen verder aan de slag gegaan zijn.

Je vorige boek (Wij Twee Samen) ging over het afscheid van je vader en je kortverhaal Gesprekken Tussen Schaduwen over mijmeringen over kinderen tijdens verbouwingen. Wat wordt je volgende verhaal dat je moet vertellen?
Ik zou volgend jaar heel graag een vrolijk prentenboek voor kinderen willen maken. Ik vind het belangrijk om uitdagingen te blijven zoeken en nieuwe dingen te proberen. Daarom vind ik het ook fijn om les te geven en studenten te zien experimenteren.

Nooit meer alleen telt 290 pagina’s en is verschenen bij Uitgeverij Oogachtend.

Profiel Ephameron »
Bestel Nooit meer alleen »
Gesprekken tussen schaduwen op Pulp deLuxe »