Benjamin Leroy maakte naam als illustrator van kinderboeken, maar met Een kind van klei bewijst hij zich ook als maker van een diep ontroerende graphic novel. In dit poëtische verhaal raakt hij aan de pijn en hoop van een onvervulde kinderwens, een thema dat dicht bij hemzelf ligt. We spraken met Benjamin over zijn jeugd, zijn bijzondere avonturen als tekenaar in Egypte, en het emotionele proces achter deze indrukwekkende graphic novel.
door Veerle Devos.
Gefeliciteerd met Een kind van klei. Wanneer ontdekte je dat tekenen jouw roeping was?
Mijn kleuterjuf ontdekte het eerder dan ikzelf. Ik was drie toen ik een wieg tekende – mijn jongste broertje was net geboren. Mijn moeder vertelde dat de juf meteen tegen haar zei: ‘Uw zoon heeft iets bijzonders.’ Vanaf dat moment ging ik tekenlessen volgen. Tekenen werd een rode draad in mijn leven.
Thuis werd die creatieve kant gevoed. Mijn ouders waren grote fans van Asterix, en we hadden de hele reeks in huis. Maar mijn moeder zorgde ervoor dat we ook andere boeken hadden. Ze kocht alles wat haar interessant leek, van sprookjes tot geschiedenisboeken. Zelf hield ik enorm van verhalen over het verleden, boeken die me meenemen naar andere tijden en culturen. Die combinatie van avontuur en kennis heeft mijn liefde voor verhalen en beeld gevormd.
Tijdens het tekenen van sommige scènes moest ik pauzeren om mijn emoties te verwerken.
Je hebt in Egypte gewerkt als archeologisch tekenaar. Hoe kwam dat op je pad, en wat heeft het je gebracht?
Tijdens mijn studie aan PXL Hasselt volgde ik Kunstgeschiedenis bij een docent die ook archeoloog was. Maar we hadden ook een docente Documenttekenen. Zij bracht elke week objecten mee: een edelsteen, vogelveertjes, of zelfs een stuk boterham. Onze opdracht was om die voorwerpen zo realistisch mogelijk te tekenen. Het dwong me om heel nauwkeurig te kijken. Mijn vrouw Merel en ik vielen op door die tekeningen. Daardoor vroeg onze docent kunstgeschiedenis ons of we interesse hadden om mee te werken aan opgravingen in Egypte.
Dat was een ongelooflijke ervaring. We werkten tussen grafschachten in de rotsen van oude beschavingen en probeerden elk detail vast te leggen. Het voelde bijna alsof we samenwerkten met de geschiedenis zelf. Toch was het registreren van objecten ook een beperking.Ik ontdekte daar dat mijn echte passie ligt in het vertellen van verhalen – het creëren in plaats van alleen observeren.
Naast tekenen ben je ook Benny B, de Heiland van het Vlaamse levenslied. Hoe is dat ontstaan?
In 2003 organiseerden vrienden en ik een expo, Expo Marginal. Het was allesbehalve conventioneel: kunst zonder franje, blikken Cara Pils op tafel. Voor de opening wilde ik iets bijzonders doen. Met een eenvoudig muziekprogramma op mijn eerste Apple maakte ik ironische schlagerliedjes over maatschappelijke thema’s. Het publiek vond het geweldig, en Benny B was geboren.
Het is sindsdien mijn creatieve uitlaatklep. Via muziek kan ik op een andere manier mijn gedachten kwijt. Het is luchtig, maar er zit ook altijd een boodschap in. Ik ben blijven schrijven en opnemen. Je kunt mijn nummers vinden op Spotify en YouTube – het is iets wat ik blijf koesteren.
Je hebt een graphic novel gemaakt over een gevoelig en persoonlijk thema: de kinderwens. Waarom koos je hiervoor?
Mijn vrouw en ik hebben zelf een fertiliteitstraject doorgemaakt. Het is een emotionele achtbaan: hoop, teleurstelling en telkens weer opnieuw beginnen. Het is ook een eenzaam proces, ondanks de steun van anderen. Dat verhaal moest ik vertellen, niet alleen voor mezelf, maar ook voor iedereen die iets soortgelijks heeft meegemaakt.
Toch is Een kind van klei geen exacte weerspiegeling van ons traject. Sommige scènes zijn volledig verzonnen, andere uitvergroot. Maar de kern van het verhaal – dat diepe verlangen en de pijn die daarbij hoort – is heel persoonlijk. Een vriendin vertelde me dat ze het boek maar hoofdstuk per hoofdstuk kon lezen omdat het anders te intens werd. Dat raakte me. Het bevestigde dat het verhaal zijn doel bereikt.
Hoe was het om zo’n emotioneel verhaal te tekenen en te schrijven?
Het was confronterend. Tijdens het tekenen van sommige scènes moest ik pauzeren om mijn emoties te verwerken. Ik herinner me de cover – de man, de vrouw en het kind van klei. Dat beeld ontstond tijdens het schetsen, en op een bepaald moment moest ik stoppen. Het voelde alsof het beeld alles samenvatte wat ik wilde zeggen.
Dat gebeurt niet vaak. Meestal blijf je zoeken naar de juiste vorm, maar bij deze cover wist ik: dit is het. Het was intens, maar ook bevrijdend om het op papier te zetten. Het voelde alsof ik iets tastbaars maakte van iets dat zo moeilijk onder woorden te brengen is.
Welke inspiratiebronnen hebben jouw werk beïnvloed?
Tijdens het maken van Een kind van klei keek ik samen met mijn vrouw naar Normal People, gebaseerd op het boek van Sally Rooney. De dialogen in die serie voelen zo natuurlijk dat je vergeet dat ze geschreven zijn. Dat inspireerde me om mijn eigen dialogen menselijker en eerlijker te maken.
In het genre van graphic novels kijk ik op naar artiesten zoals Craig Thompson, Brecht Evens en Nuria Tamarit. Thompson raakt een emotionele snaar, terwijl Evens meesterlijk is in zowel narratief als vorm. Tamarit weet dan weer een sprookjesachtige sfeer te combineren met volwassen verhalen. Dat zijn werelden waar ik me graag door laat beïnvloeden.
Werk je momenteel aan nieuwe projecten?
Ja, ik werk aan een feesteditie voor Boekstart, een campagne die ouders aanmoedigt om al vanaf de geboorte voor te lezen. Daarnaast zijn er verschillende ideeën waar ik mee bezig ben. Sommige worden misschien prentenboeken, andere graphic novels. Ik laat ideeën groeien en zie waar ze me brengen. Het creatieve proces is voor mij net zo’n reis als het uiteindelijke verhaal.
Bedankt voor dit leuke gesprek Benjamin. We zijn er zeker van dat je graphic novel een klepper van een boek zal worden!
Een Kind van Klei telt 280 pagina’s en werd uitgegeven door Standaard Uitgeverij.
Bestel Een Kind van Klei »
Website Benjamin Leroy »
