Is er een beter boek om onze zomerstop mee af te sluiten dan In Golven, waarvan deze zomer bij Casterman de Nederlandstalige vertaling verscheen? Nee, we gaan geen flauwe woordspeling maken over Corona. In In Golven mixt debutant AJ Dungo de geschiedenis van het surfen met het pijnlijke relaas van de strijd tegen botkanker van zijn vriendin.

door Bruno Willaert.

(foto: © Marlo Coloma)

Wat moet de lezer weten over jou?
Mijn naam is AJ Dungo. Ik ben een 29-jarige Filipijns-Amerikaanse illustrator die in Californië woont. En ik ben de auteur van In Golven.

In je boek “In Golven” laat je de rijke geschiedenis van het surfen contrasteren met de pijnlijke geschiedenis van Kristen. Hoe ben je op dat idee gekomen?
De eer voor dat idee ligt volledig bij Sam Arthur, medeoprichter van Nobrow Press, de Britse uitgever van de Engelse versie van In Golven. Ik ontmoette Sam tijdens mijn laatste semester op de kunstacademie. Ik bezocht Londen met mijn klas en presenteerde hem en zijn team een project waarin het surfen centraal staat. Ze hielden van het werk en stelden me voor om samen met hen een boek te maken. We hadden een Skype-meeting waar we elkaar leerden kennen en hij vroeg me om voor zijn uitgeverij een prentenboek voor kinderen over surfen te maken.

Surfen is een manier om verbonden te blijven met Kristen terwijl we niet samen zijn.

Als grote fan van Nobrow en recent afgestudeerde, was ik opgetogen om in dit droomproject te stappen. Terwijl ik dit boek verder uitwerkte, raakte Sam zijn interesse in het oorspronkelijke idee kwijt en wilde hij mijn persoonlijke connectie met de sport weten. Toen onthulde ik hem dat mijn vriendin, met wie ik samen was gedurende 8 jaar, degene was die me in de sport introduceerde en dat ze een paar maanden voor onze ontmoeting aan kanker was overleden. Hij vertelde me toen dat ik de geschiedenis van het surfen moest combineren met het verhaal van Kristens strijd tegen kanker.

Het duurde even voordat ik reageerde. Ik aarzelde of het al het juiste moment was om haar verhaal te vertellen. Het voelde te snel en ik was er nog niet over uit hoe ik haar dood moest verwerken. Uiteindelijk stemde ik toe, omdat ik dacht dat Kristen zou hebben gewild dat ik haar verhaal vertelde.

 

Om het onderscheid te maken tussen de 2 verhaallijnen maak je netjes gebruik van 2 steunkleuren die op het einde, ook qua toon, lijken samen te vallen. Hoe ben je te werk gegaan bij die keuze?
Ik denk dat omdat er in dit boek gebruik gemaakt wordt van een verknipte verhaalstructuur, met meerdere verhaallijnen en sprongen tussen vroegere en toekomstige tijdlijnen, ik iets visueel nodig had om het werk meer samenhang te geven. Een eenvoudige oplossing om de lezer in elk verhaal een houvast te geven, was het gebruik van een tweekleurensysteem. Het aantal pagina’s voor dit boek was ook enorm voor mijn korte deadline, dus heb ik maar een beperkt palet gebruikt.

 

Door je boek krijg je haast zelf zin om te gaan surfen. Vanwaar komt jouw passie voor het surfen?
Dat is echt cool! Ik ben blij te horen dat dat je reactie is. Het komt van Kristen maar van de familie die Kristen me heeft voorgesteld om het te onderhouden. Haar broer, haar neven, haar vrienden, iedereen die ze achterliet die van het water houdt, is via haar verbonden. Het is op dit moment bijna ritueel. Het is een manier om verbonden te blijven terwijl we niet samen zijn. Ik voel me zo gelukkig en levendig als ik in het water ben. Kristen heeft me dat geschenk gegeven.

 

Het verhaal van Kristens botkanker is heel herkenbaar voor iedereen die al van dichtbij met kanker te maken had. Hoe moeilijk was het voor jou om dat verhaal uit te werken?
Het was een moeilijke keuze om met het project te beginnen. Ik wilde er al mee ophouden voordat ik eraan begon, omdat het zo overweldigend was. Haar dood was erg vers toen ik werd benaderd door Nobrow om het verhaal uit te schrijven. Ik wist ook niet zeker of ik gekwalificeerd was om voor een breed publiek over de geschiedenis van surfen te spreken.

 

Hoewel ik ooit besloot om dit project op mij te nemen, vloeide dat deel van het verhaal uit me voort. Het was zo gemakkelijk om over te schrijven. Het was ook buitengewoon louterend om tijd door te brengen met deze pijnlijke herinneringen en deze vergeten momenten uit te pakken. Ik vond het erg leuk om over haar te schrijven omdat ik me zo met haar verbonden voelde.

Het is interessant omdat het schrijven van dit boek een zeer persoonlijke en eenzame ervaring was, maar tijdens het schrijfproces vergat ik bijna dat mensen dit uiteindelijk gingen lezen. Ik was helemaal overweldigd door de ontvangst van het boek.

Ik las ergens dat je tijdens het maken van “In Golven” CMF designer was voor een schoenenfabrikant. Kon je in die job ook genoeg je creativiteit botvieren?
Het was in die tijd een heel ontspannen werkomgeving. Elke dag werkte ik van 9u tot 17u, gevolgd door het avondeten. Daarna ging ik terug naar kantoor en werkte ik er tot laat in de avond. Ik ging ook elk weekend naar kantoor. Ik heb van mijn werkkantoor mijn atelier gemaakt. Mijn baas was ook erg gul. Ze vroeg het bedrijf zelfs om me een computer en digitale tekenbenodigdheden te geven om ‘thuis te werken’. Wat het bedrijf niet wist, was dat ze me stiekem opzadelde met materiaal om mijn boek thuis af te werken, zodat ik niet de hele nacht en elk weekend op kantoor hoefde te blijven. Het was veel werk, maar ik denk dat ik mijn verdriet aan het verwerken was door mezelf in mijn werk te begraven.

Waar haal je doorgaans je inspiratie?
Overal eigenlijk. Films en series zijn inspirerend. Andere artiesten zijn voor mij van groot belang en houden me gemotiveerd. Muziek is altijd inspirerend voor mij. Surfen, skaten, vrienden, familie, lezen, roadtrips, natuur, … Het is allemaal erg nuttig voor mijn creatieve proces.

 

Wat mogen we nog van je verwachten in de toekomst?
Ik heb deze winter een solotentoonstelling in Galerie Barbier in Parijs. De tekeningen zijn allemaal inkttekeningen gerelateerd aan In Golven. Hierna heb ik ook nog een andere kunsttentoonstelling  in Nucleus Gallery in Los Angeles. Hopelijk volgen er nog meer boeken. Ik zou ze graag blijven maken, indien mogelijk. Als ik nog een boek schrijf, kunnen we dit misschien persoonlijk doen als de wereld ophoudt met branden.

 

In Golven verscheen bij Casterman en telt 376 pagina’s.

website AJ Dungo »

---