Tot de PéPé Soirée publiceren we interviews met elk van de genomineerden. Het kan misschien nog uw stem beïnvloeden voor de Publieksprijs. Vandaag is Coralie Laudelout aan de beurt.

Kan je ons iets meer vertellen over de ontstaansgeschiedenis van je weergaloze strip?
De Poppenfabriek is eigenlijk een onderdeel van een grotere strip: “Het geheim van Clothilde’.
Die strip was mijn masterproef (2015).

Serieus?
Jep. De geboorte van deze strip kwam voort uit mijn fascinatie voor het vrouwelijk lichaam in onze populaire hedendaagse cultuur. Neem nu bijvoorbeeld the decadente reality tv reeks: ‘Keeping up with the Kardashians’. Ja serieus. Maar ook kunstenaars zoals Kiki Smith en Louise Bourgeois waren een inspiratiebron. ‘De poppenfabriek’ is een satire over de westerse blik op ons vleselijke lichaam.

Waarom wil je de Plastieken Plunk graag winnen?
Dat beeldje is zo schattig en vreemd … give it to me … Het zou supercool zijn om deze stripwedstrijd te winnen en ik zie het ook als een springplank naar verdere mogelijkheden in de stripwereld. Een plaatsje in de stripwereld krijgen is mijn kinderdroom. En geld is altijd fijn.

Waarom denk je dat jij hem verdient?
(Oei moeilijke vraag…) Ik denk dat mijn strip visueel entertaining is en in de beelden zitten veel details die vertellen over het thema van het verhaal wat ervoor zorgt dat je de strip meermaals kunt lezen en telkens nieuwe zaken ontdekt/leest.

Wie van de andere finalisten is jouw favoriet en waarom?
‘Runbeast & Lola in Technoland’ van Nina Vanden Bempt. Ik vind de strip grafisch gezien zeer apart en mooi uitgewerkt.

Wat is de raarste manier waarop je ooit een verwonding/botbreuk hebt opgelopen?
Ik was ongeveer 10 jaar oud. Het was zomer, het was warm en het was een saaie dag. Als kind mocht ik nooit verder dan de Wolvenstraat (mijn straat) spelen (nasleep van de angst die Dutroux had ingeboezemd bij alle brave ouders van Belgie). Maar die dag had ik het geniaal idee om zo ver mogelijk te gaan fietsen. Ik bevond mij ongeveer vijf straten verder waar er allemaal auto’s geparkeerd stonden. Toen had ik een nog glansrijker idee: fietsen met ogen toe zonder te vallen. Na twee seconden viel ik keihard op de grond. Ik hoorde een jongen keihard lachen zoals Nelson in de Simpsons. Er zat een diepe snede in mijn been. (In de wonde zag ik witte stukken en andere rare dingen.) En er was bloed gesmeerd op een auto. Daarna heb ik -met een slepend en bloedend been- helemaal naar huis moeten stappen. Het was alleszins de domste manier.

Stem voor de publieksprijs >>
Bevestig je komst naar de PéPé Soirée op Facebook >>