“One day soon, I’m gonna tell the moon about the crying game”.

Mijn gedachten dwalen even af naar de gelijknamige film van Neil Jordan uit 1992 met Stephen Rea, Forest Whitaker en vooral die ene memorabele scene met Jaye Davidson, die iets eerder in de film haar intrede maakte met dit dromerige titelnummer. De film bevat zware thema’s zoals identiteit, overtuigingen en jawel, de liefde. Maar dat was 1992 en Rebecca van Bockel aka Myilln werd pas in 1993 geboren. Voor haar strip The Crying Game op Pulp deLuxe gepubliceerd werd gingen er nog eens dertig jaar voorbij. We kunnen wel eens checken of de net vernoemde thema’s terugkeren in haar werk.

door Bruno Willaert.

De titel van je strip voerde me terug naar de film van Neil Jordan van begin jaren negentig, maar daar heeft jouw strip niks mee te maken. Hoe kwam je op het idee voor jouw strip?

Nee, de strip heeft niks te maken met die film, maar wel met de Disney-film Elemental. Daar komt een scène in voor waar een personage voorstelt om “the crying game” te spelen, een spelletje waarin de spelers elkaar moeten laten huilen. De eerste die begint met huilen, verliest. Het is een heel luchtige en grappige scène, maar het prikkelde me om mijn eigen versie ervan te tekenen.

Ik begon strips te maken om mezelf beter te leren kennen en mijn gevoelens een plek te geven, alleen wist ik dat toen nog niet.

Het is niet de eerste keer dat je jezelf opvoert in een strip, maar wel in een langere strip. Heb je de smaak wat te pakken voor semiautobiografische strips?

Ja, daar komt het wel op neer. Het voelt het meest natuurlijk aan om op die manier een verhaal te vertellen.

 

Je werk doet een beetje aan Ulli Lust denken. Denk je dat jouw werk ook zo kan evolueren dat je er een boek mee kan vullen?

Het is een eer om die vergelijking te krijgen! Ik ken haar nog niet zo lang en werd van mijn stoel geblazen toen ik haar graphic novel Vandaag is de laatste dag van de rest van je leven las. Ulli haar eerste graphic novel gaat over hoe ze als zeventienjarige punker in de jaren tachtig met een vriendin naar Italië reisde zonder paspoort. Het is grof, pijnlijk, realistisch, kwetsbaar en eerlijk. Ik mis dat in veel graphic novels. Ik vind dat er in veel verhalen rond de pot gedraaid wordt of dat de essentie niet wordt verteld. Het mag soms ook verteld worden zoals het is.

Of mijn werk ook zo zou kunnen evolueren? Het is een mooi vooruitzicht, maar ik heb werkelijk geen idee. We zien wel.

 

Blauwplekje, je vorige kortstrip op Pulp deLuxe dateert intussen al van 2019. In de periode tot nu heb je uiteraard veel ander werk gemaakt, van de humoristische reeks Vreemde Vogels over de sadistisch grappige The Devil’s Stew tot serieuzere thema’s zoals je zine The Pool en deze The Crying Game. Zit er een evolutie in je werk?

De afgelopen vijf jaar was een rollercoaster voor zowel mezelf als mijn werk. Ik zie mij als persoon en mijn werk als één ding. Ik kwam vers van de Academie met een gebroken ziel en een diploma waar je niks mee kan doen. Huppekee, het echte leven is begonnen! Ik begon strips te maken om mezelf beter te leren kennen en mijn gevoelens een plek te geven, alleen wist ik dat toen nog niet. Ik dacht vooral dat je werk moest maken om het uiteindelijk te kunnen verkopen. Stom, want dat hoeft dus helemaal niet en je ziet dat ook in een paar werken die ik heb gemaakt. Ik dacht dat ik iets moest worden dat ik niet was. Een mindset waar ik vandaag de dag ook nog mee struggle.

 

In mijn werk blijven altijd een paar thema’s terugkomen: horror, seksualiteit, absurde en surrealistische situaties, en lekkere zware, zware emoties. Daar kun je altijd inspiratie uit putten.

Ook qua tekenmateriaal varieer je vaak, van digitaal tekenen tot gebruik van waterverf. 

Dat loopt gelijk met de evolutie van mijn tekenstijl. Wat altijd steevast terugkomt is het gebruik van Bic pennen. Die gebruik ik al sinds de middelbare school om te tekenen. Ook vraagt elk verhaal een andere benadering, sfeer of stijl. Soms is dat digitaal en soms is dat traditioneel. Nu voorlopig blijf ik bij aquarel en mijn Bic pennetje, omdat ik er heel wat mee kan vertellen met heel weinig middelen.

Komt er nog een vervolg op je Instagram reeks Vreemde Vogels?

Ik heb geleerd geen valse beloftes meer aan mezelf te maken. Naast Vreemde Vogels heb ik nog een stuk of tien projecten die half afgemaakt in de hoek van de kamer liggen. Ik heb het idee dat Vreemde Vogels zijn functie heeft vervuld. En wie weet, als ik weer het idee krijg dat er nog iets mee verteld mee kan worden, ga ik er weer mee aan de slag.

 

Over Blauwplekje trouwens gesproken, de strip is sedertdien een eigen leven gaan leiden in het onderwijs bij de godsdienstlessen. Hoe ging dat in zijn werk?

Iemand heeft de strip gebruikt in de godsdienstles om het Bijbelverhaal van Job toe te lichten. Het verhaal van Job gaat over een man die al zijn bezittingen en geliefden verliest om zo zijn geloof voor God te testen. Dat is een artikel geworden en dan is dat ergens op een databank terechtgekomen. Ik was aangenaam verrast toen ik het nieuws kreeg en kan nu gelukkig sterven met het idee dat iemand waarde heeft gehaald uit mijn werk.

Naast hoe ik me voel is er nog een verschil met wat ik ervan vind. Dat heeft te maken met het seksueel/machtsmisbruik van personen met aanzien in de katholieke kerk. Niks mis mee om mijn verhaal te gebruiken in een les over wat de plaats van mensen is op deze wereld, in contrast met God of het grote onbekende. Waar ik wel problemen mee heb is als het door iemand wordt gebruikt die de wijze en moralistische woorden van God misbruikt om zo hun eigen hypocriete praktijken mee uit te voeren. Nee, daar wil ik niet aan mee doen. Dankjewel.

Wat ligt er momenteel nog op je tekenplank voor de komende tijd?

Ik heb een paar kleine ideeën: een paar dromen die op mijn lever liggen en wat persoonlijke ervaringen die ik in strip een plek wil geven.

Heb jij trouwens de film The Crying Game van Neil Jordan gezien? 

Nope, maar wie weet komt dat nog (lacht).

Zeker doen!
The Crying Game op Pulp deLuxe »
Profiel Myilln »
Website Myilln »

---