Net voor de feestdagen lieten we op Pulp deLuxe nog Blauwplekje op jullie los, het debuut van tekenares Myilln. Haar verhoor hadden jullie nog te goed van ons. Waarom een maaltijd met Gentse waterzooi vanaf nu nooit meer hetzelfde zal zijn kom je te weten in dit interview.

Wat moet de lezer weten over jou?
Ik ben Rebecca alias Myilln, geboren in Rotterdam, opgegroeid in Den Haag en dan richting België getrokken waar ik ook gebleven ben. Ik ben afgestudeerd te Vrije Kunsten aan het KASK te Gent. Ja en dat is hem wel.

Je studeerde Schilderkunst aan het KASK in Gent. Je portretten van  seriemoordenaars, waarover we het in een vorig interview hadden, lagen daar een beetje in het verlengde van. Vanwaar je keuze om je daarna op beeldverhalen te richten?
Ik ben altijd in strips geïnteresseerd geweest. Vroeger las ik veel Heinz en Garfield en zat stiekem strips te lezen van De Familie Doorzon, Gilbert Shelton en Franka. Rond mijn 12de tot 14de heb ik dan zelf enkele stomme stripjes gemaakt over mijn hamster Spy. De stripjes gingen voornamelijk over hoe Spy andere hamsters vermoorden. Ik denk dat al genoeg zegt (ook over die seriemoordenaars).

 

Dan ben ik rond mijn 14de en 13de geïntroduceerd geweest aan Nicolas de Crécy zijn Celestial Bibendom. Ik kon het niet lezen maar ik herinner me dat ik heel erg schrok van zijn beelden en er weemoedig van werd. Daarna Gaston en Robbedoes ontdekt, online ook veel manga gelezen online: Franken Fran, Hellsing, …

Het was gewoon een Gentse waterzooi van visuele, mondelinge en emotionele impressies in mijn hoofd die eruit moesten.

Concreet antwoord op de vraag: Schilderen heb ik altijd gedaan, en ik wilde beter worden in schilderen. Dus ging ik schilderen studeren. Maar de studie leerde mij niet schilderen. Het leerde mij langzaam mijn interesses en gevoelens in fysiek werk om te zetten. Daar pik ik nu pas de vruchten van. Niet door te schilderen want dat werkt niet maar door strips te maken.

Onlangs publiceerden we je met Blauwplekje je eerste kortverhaal op Pulp deLuxe dat zich in een soort van Limbo lijkt af te spelen. Hoe kwam je bij dit bevreemdende universum? Mogen we er in de toekomst nog meer verhalen uit verwachten?
Het was gewoon een Gentse waterzooi van visuele, mondelinge en emotionele impressies in mijn hoofd die eruit moesten. Blauwplekje is nu wel dood. Maar het blauw, wit zwart gaat nog even blijven hangen. Samen met emotionele, lichamelijke, trippy horror. Lekker gezellig.

 

Waar haal je doorgaans je inspiratie vandaan als je aan iets nieuws begint?
Uit het dagelijkse leven, door films te bekijken en online verhalen en muziek te beluisteren. Dat soort dingen.

Met “Girls in chains” en “I’m fine” maakte je afgelopen jaar 2 zines waarbij je de grenzen van jezelf en van anderen lijkt af te tasten. Kan je ons daar iets meer over vertellen?
Goh nee. Gewoon een tweede pubertijd beleven en uiten. Is het raar als ik zeg dat het vergelijkbaar is met Miley Cyrus die Wrecking Ball zingt? Gewoon een persoonlijke zoektocht in je eigen werk. Het is nog vrij aanwezig trouwens en dat zal ik ook nog even blijven doen.

Welke projecten liggen nog op stapel voor 2020?
Enkele kortverhalen. Een creepypasta van Vincent von Cava die ik eens wil proberen te verstrippen en daarna Pompelmoes, ook iets blauwzwart met donkere humor. Dan nog een groter project dat eerst nog geschreven moet worden. Daarna zien we wel.

Blauwplekje op Pulp deLuxe »
Profiel Myilln »

---