Op het kruispunt van ironie, zwartgalligheid en copingstrategie ontspringt de humor van Bleper. Hoe dat aanvoelt? Als een prostaatmassage(*). Wat er onder schuilt? Een framboosvormig wratje in de linkeroksel en een flinke haat voor paella.

door Lauren Borremans

Wat moeten de lezers weten over jou?
Ik vrees dat ik nog niet veel heb gedaan met mijn leven dat tot het algemene curriculum behoort. Noch denk ik dat mijn werk gelezen moet worden met een voorkennis van wie ik ben. Nu, zaken die mogelijks interessant kunnen zijn voor de lezers zijn er natuurlijk wel. Ik heb een bloedhekel aan paella, ik snap het punt niet van wat lege schelpen in rijst gooien, noch ben ik fan van scampistaarten die naar saffraan ruiken. Ik heb twee fietsen, eentje heel groot en eentje heel klein en plooibaar. Een normale fiets ontbreekt momenteel in het assortiment, maar zoals elk jaar, wanneer het eerste zonnetje er is, verlang ik terug naar een koersfiets. Ik heb op mijn werk ooit kak teruggevonden op een hoofdkussen. Ja, een hoofdkussen en ja, kak. Het was ook geen kleine hoeveelheid, geen veegje. Sinds kort heb ik ook door dat ik niet al te best tegen lactose kan. Eigenlijk had ik dat al enkele jaren van stevige zondvloeden na kaas door, maar ik heb pas vorige maand de moed gevonden het onder ogen te zien en misschien het belangrijkste, ik heb een klein framboosvormig wratje in mijn linkeroksel.

Ik weet ook niet waarom mensen me zo vaak lastigvallen met hun pijnlijke verhalen. Misschien ligt het aan mijn Marc Dutroux-achtige snor dat mensen zich zo veilig bij me voelen.

Als striptekenaar maak je voornamelijk ironisch humoristische gags over alledaagse situaties. Is je eigen leven daarbij een bron van inspiratie?
In de brede zin van de woorden. Ik lach wel eens graag met zwartgallige thema’s zoals kankerdiagnoses, busongevallen, zelfmoorden en miskramen. Die komen dagelijks voor maar met een klein beetje geluk zijn ze geen deel van iemands alledaagse leven. Ik maak me oprecht ongerust dat dit een vraag is. Hopelijk komt dit niet effectief over als mijn dagdagelijkse bestaan. In elk geval, wanneer ik in contact kom met tragiek, persoonlijk of via via, komt de mop automatisch bij me op. Dat zal vast wel een ongezond afweermechanisme zijn dat voortkomt uit een gebrekkige verwerking van mijn moeders overlijden. Er achteraf een cartoon over maken is dan een stuk aangenamer en bovendien verkoopbaarder dan de mop op dat moment te maken. Ik weet ook niet waarom mensen me zo vaak lastigvallen met hun pijnlijke verhalen. Misschien ligt het aan mijn Marc Dutroux-achtige snor dat mensen zich zo veilig bij me voelen.

Hoe verwerk je zo’n alledaagse situatie tot een gag? Kan je wat meer vertellen over je werkwijze?
ik zit bijvoorbeeld op de trein, en opeens stopt die, een goede kilometer buiten het station. Je kan het al raden, er ligt iemand onder. Op dat moment denk je, die jongen moet een lange strijd geleverd hebben met depressie, zonde dat de IC trein richting Mechelen die strijd gewonnen heeft. Dan probeer ik daar een ietwat leesbare zin van te maken. Zoals “Na een lange strijd tussen Pieter en depressie gaat de IC-trein richting Mechelen er met de winst vandoor.” Ik maak er dan een tekening bij, waarin ik probeer vakmanschap en idyllische schoonheid aan de dag te leggen. Het mag een beetje romantisch, mooi en lichthartig blijven, zo een werkelijk alledaagse situatie. Ik maak mijn tekeningen eerst in Oost-Indische inkt en kleur ze sinds kort terug in met aquarel.

In de Knack heb je nu de rubriek “Het leven volgens Bleper”, hoe ziet het leven er volgens hem uit? En verschilt die van de jouwe?
Goed nieuws! Ik heb geen dubbele persoonlijkheid. Bleper en ik, dat is als het ware één persoon met een artiestennaam en een gegeven naam. Natuurlijk zijn mijn cartoons maar een klein deel van wie ik ben, want ik ben ongelooflijk diep, niet te vatten met woorden en tekeningen. Misschien met een geur dat er meer succes is, de geur van een gebroken fles waar nog oud bier in zit en de koffer van iemand die een hond heeft. De andere delen van mijn leven zijn gewoon ook minder geschikt om in de Knack te zetten dan mijn moppen. Ik kan me niet voorstellen dat de gemiddelde hoogopgeleide meerwaarde zoekende Knack lezer echt geïnteresseerd is in mijn framboosvormig wratje. Terwijl iedere Knack lezer natuurlijk een ongelooflijke fan is van moppen over busongevallen en kankerdiagnoses.

Wat hoop je bij de lezer te triggeren?
Ik hoop ze een klein momentje van plezier te laten beleven, liefst een plezier waar de lezer zich een beetje over schaamt. Ik hoop de prostaatmassage onder de cartoonisten te zijn. Voor de rest gun ik iedereen gewoon een fijne leeservaring en een gezonde haat jegens paella.

Met welke projecten ben je momenteel bezig en wat kunnen we van jou in de toekomst nog verwachten?
Mijn zwart-wit tekeningen zijn nu opgehouden met gemaakt worden, met die reeks wil ik nu aan de slag om alsnog een afgewerkt product te creëren. Ik heb met een deel ervan al in zelfpublicatie gegaan, maar zou nu willen kijken om mogelijks het gehele project uit te geven. Voor de rest doe ik nog verder voor de Knack en zie ik wel wat er op mijn pad afkomt.

(*) disclaimer bij het gebrek aan een prostaat: het blijkt best aangenaam te zijn.

Bleper op Pulp deLuxe »
Profiel Bleper »