Loulou João is een rijzende ster binnen de animatie- en illustratiewereld. Vanuit thuisbasis Gent veroverde ze op korte tijd een internationale fanbase en maakte werk voor onder andere The New York Times, The New Yorker, Adobe, Cold Cuts Magazine, Burning Man, Wobby Club, MTV en Adult Swim. Haar media zijn niet potlood en papier maar het 3D programma Blender, waarmee ze een eigen universum schept. Een kleurrijke speelgoedachtige wereld waarin identiteit een centrale rol speelt.

door Thijs Desmet

Bij wijze van introductie: stel dat jouw biopic verschijnt, wat zou er niet uit mogen ontbreken?
Het werk dat ik maak draagt altijd tot op zeker niveau biografische aspecten met zich mee. Mocht er een werk puur over mijzelf als kunstenaar “moeten” komen, dan zou een film niet echt het medium naar keuze zijn. Er zijn naar mijn gevoel veel meer mogelijkheden in het medium waar ik zelf mee werk en zou dit ook het liefst zien om mijn levensverhaal (if anyone cares, lacht) in beeld te brengen. Maar met 3D/CGI kan je van alles natuurlijk. Je kan er ook een film mee maken. Ik denk dat een narratieve videogame het beste van toepassing zou zijn, naar mijn mening is er meer immersie mogelijk. Dan denk ik aan Life Is Strange: Before The Storm, dat heeft zo een impact op me gehad dat de late namiddag zon in de herfst telkens eenzelfde gevoel kan oproepen. Zo’n nazinderende indrukken laten films nu niet bij me na.

 

Je bent langzamerhand een geheel eigen universum op aan het bouwen in jouw werk, deze wereld verken je vooral door het personage Miss Focket, waarover je op je website schrijft dat ze jouw alter ego is. Kan je wat meer vertellen over hoe zij en haar wereld zijn ontstaan?
Ik had een safe space nodig om zonder obstructie mezelf te zijn en mijn identiteit als mixed Congolees-Belgische vrouw verder te kunnen onderzoeken. Aangezien hier geen plaatsje voor mij was binnen de omgeving waar ik mij in bevind, besloot ik deze dan maar zelf te ontwikkelen. Dit probeer ik uit te voeren aan de hand van mijn innerlijke kind. Aangezien mijn leefmilieu toen ook zo wit en toxisch was, had ik nood om die onschuldige vrijgevochtenheid op te roepen. Miss Focket is daardoor het karaktertje waar mijn kindse zelf zich mee kan identificeren en op spelende wijze mee aan de slag gaat. Zo bouw ik beetje per beetje mijn ideale digitale leefwereld waar ik me ten volle kan uiten.

 

We zien ook steeds meer andere personages verschijnen, hoe verhouden ze zich tot elkaar en tot jou?
Langzamerhand probeer ik inderdaad nieuwe personages binnen deze wereld ook vorm te geven. Ze zijn tot stand gekomen dankzij enerzijds de mensen in mijn omgeving die me inspireren en een blijvende indruk nalaten of waar ik een ondersteunende band mee heb. Anderzijds vloeiende deze ook voort uit bepaalde lessen die ik trek voor mezelf en het belangrijk vind deze samen met de vorige factoren te personifiëren. Zo maakte ik bijvoorbeeld mijn kortfilm Birth of the Black Venus waarbij dit personage voor het eerst geïntroduceerd werd. Geïnspireerd door het eerste hoofdstuk van Fearing the Back Body geschreven door Sabrina Strings. Hier kaart ik het belang aan van representatie, je persoonlijke narratief in eigen handen nemen, de problematische gevolgen van schoonheidsidealen gecreëerd en in stand gehouden door cis witte mannen enzovoort.

Recent ben je ook korte animaties voor Adult Swim gaan maken. Hoe is deze samenwerking tot stand gekomen?
De globale pandemie en daarmee gelinkte lockdown heeft de wereld op veel manieren stil doen staan, zo ook live action producties. Hierdoor kreeg animatie meer appreciatie en kans tot een heropleving. Ook waren het merendeel van de mensen gedwongen om de fysieke werkomgeving in te wisselen voor een digitale, wat er dan weer voor zorgde dat de landsgrenzen van de illustratie en animatie industrie grotendeels wegvielen. Ik spreek dan vooral van Amerika uit. Er kon meer naar de artiest zelf gekeken worden en minder naar praktische obstakels die zouden afhangen van locatie.

Om nu eindelijk op de vraag zelf te antwoorden: Instagram! (lacht) Al mijn commissies komen eigenlijk voort uit dit sociale platform. Het is de perfecte manier om je portfolio te delen en in contact te komen met creative & art directors. Zo ben ik ook in connectie gekomen met de AD van Adult Swim en hebben we een duurzame persoonlijke en professionele band kunnen opbouwen. Het was al zo lang een droom om met hun samen te werken en het lijkt nu zo onwerkelijk om ondertussen aan mijn vijfde project met hen samen te werken.

 

Bij Pulp deLuxe vertoeven we nog vooral in de tweede dimensie en kunnen velen onder ons moeilijk voorstellen hoe je werkproces er als 3D kunstenaar uitziet. Heb je op voorhand een concreet idee van hoe de scene er zal uitzien of groeit dat gaandeweg? Is het proces puur digitaal of komt er ergens in het proces nog potlood en papier aan te pas?
Meestal weet ik vrij snel al wat ik wil en hoe het er voor mij visueel uit moet zien. Schetsen was nooit echt iets waar ik voldoening uit kon krijgen en voelt eerder aan als een last en tijdverspilling. Ik kan veel sneller iets in 3D uitwerken. Soms durf ik wel eens een kriebeltje op papier te zetten met wat kernwoorden, als ik een idee die ik niet onmiddellijk kan uitwerken niet mag vergeten.

Steeds meer kunstenaars lijken de laatste tijd hun weg naar 3D software als Blender en Cinema4D te vinden. Het medium leek vroeger vooral te worden gebruikt om ofwel hyperrealisme te proberen bereiken of typische Pixar-achtige stijlen na te bootsten. Maar nu zijn er meer en meer kunstenaars zoals jezelf die het op een unieke en originele manier gaan benaderen. Waaraan denk je dat dit zou kunnen liggen?
Volgens mij is dat iets dat er toch wel al lang zat aan te komen en dus ook een natuurlijke evolutie is. Het is zelfs redelijk laat dat het zo’n opkomst heeft, vind ik persoonlijk. Als 12-jarige zat ik gekluisterd aan de tv naar Bratz te kijken (lacht). Dat was ook al in 3D maar misschien was het toen nog te crappy en de software niet zo toegankelijk. Nu heb je open source software die echt goed in elkaar zitten en zoveel tutorials op YouTube dat iedereen die de wil heeft zichzelf kan opleiden.

 

Mocht je een object uit één van jouw scenes echt kunnen aanraken, zou het dan eerder aanvoelen als een soort grote gummybear of eerder als een opgeblazen feestballon?
Geen van beide (lacht). Het is allemaal speelgoed plastiek, van het harde Barbie auto soort tot het oudere materiaal dat je zo kan in knijpen en zichzelf weer tot de oorspronkelijke vorm krijgt.

Welke artiesten zouden we volgens jou met Grensgebied ook eens in de kijker moeten zetten?
Enkele van mijn favoriete collega’s zijn Luca Van Vliet, Laura Andriessen en Louise Daneels!

Kan je al iets vertellen over toekomstige projecten? Wanneer komt de eerste Miss Focket game er?
Ik ben dus momenteel met nog een project van Adult Swim bezig. Hiervoor mocht ik meewerken aan een project voor Spotify. Over mijn andere projecten kan ik jammer genoeg nog niets prijsgeven. Een game wil ik echt super graag maken maar daar komt zeer veel bij kijken, hopelijk vind ik in de nabije toekomst de juiste mensen om hieraan samen te werken!

 

Website Loulou João »
Instagram Loulou João »

---