Dag op dag één jaar geleden organiseerden we in samenwerking met Zwart Wild en JazzLab de eerste editie van Wild Grid in het toenmalige hoofdkwartier van Zwart Wild. Benjamin Monti, één van de exposanten van Wild Grid, heeft momenteel nog tot 3 juli een solo expositie “La nécessité de répétition” lopen in het MAC’s in Le Grand Hornu, het Museum voor Hedendaagse Kunsten van de Federatie Wallonië-Brussel in Boussu (Henegouwen).

Om even te citeren van de website van het MAC’s : “Het is de noodzaak om het beeld te tekenen, én te herhalen – als een les, een gedicht, een straf – die aan de basis ligt van de ogenschijnlijk naïeve en schoolse benadering van Benjamin Monti. Op deze tentoonstelling in het MAC’s – de tiende in de cyclus van onze Cabinet d’amateurs, die uitsluitend aan intimistische werken  zijn gewijd – toont de kunstenaar, als uiting van zijn obsessie met de tekenkunst, drie bijna identieke portretten van zijn “mémé” die hij maakte toen hij zeven jaar oud was; maar hoe prangend worden deze kindertekeningen niet wanneer men weet dat ze dateren van de dag zelf waarop zijn grootmoeder, die hij duidelijk heel graag zag, voorgoed uit zijn leven zou verdwijnen.

Wil hij aantonen dat hij sindsdien onverdroten zijn plicht is blijven vervullen, als seismograaf van zijn bestaan die er de schokken van grafisch vertaalt? Toch spreekt er geen ernstig trauma uit zijn werk. Zijn lijnvoering is niet expressionistisch maar helder; hij brengt zijn lijnen aan op millimeterpapier of op bladen uit oude schoolschriften waarop al aantekeningen en tekeningen staan die allemaal even netjes en vol toewijding zijn gemaakt. Zijn figuren zijn niet persoonlijk, in die zin dat ze niet rechtstreeks uit zijn verbeelding voortspruiten maar dat hij ze put uit de ready-made verbeeldingswereld van oude encyclopedieën , kindervertellingen of leerboeken, of uit stereotiepe beelden en modellen die hij nauwgezet en geduldig kopieert en, vooral, op een speelse of wrede manier vervormt. Maar vergis je niet.

Het ogenschijnlijk brave werk van Benjamin Monti spruit voort uit een verdraaiing van gezond verstand en goed gedrag die naar het surrealisme neigt, in de trant van de collage-romans van Max Ernst, zoals La Femme 100 têtes (1929) of Une semaine de bonté (1933). Wanneer je ze goed bekijkt, bemerk je trouwens dat uit deze werken diezelfde zweem van delicate perversiteit spreekt, het resultaat van de versmelting van onschuld en criminaliteit, speelsheid en wreedheid, genot en lijden. Dus zal het ons ook zijn toegestaan ­– waarom niet? – om ze als “begerige machines” te bekijken.”

De tentoonstelling omvat een honderdtal tekeningen van Benjamin Monti. Ze wordt vergezeld van een vierkleurige bezoekersgids van 56 pagina’s die tegen 8 euro te koop is in de boekenwinkel van Le Grand-Hornu.

Meer info is te vinden op de website van het MAC’s op http://www.mac-s.be.