Vorige donderdag werd in Mortsel de grafische novelle De vrouw van de schilder van schrijver Peter De Voecht en illustrator Trui Chielens voorgesteld. Een verhaal over dementie dat zich in het Grensgebied tussen literatuur en beeldverhaal begeeft. En dan willen we er wel meer over te weten komen.

Stel jullie zelf even voor
Peter: Ik ben Peter De Voecht, ik geef les in creatief schrijven en ik schrijf kortverhalen, romans, poëzie en scenario’s. De vrouw van de schilder is mijn derde boek, na Slachtvlinders (In de Knipscheer, 2015) en Dwarrelstad (De Eenhoorn, 2017). En af en toe acteer ik met veel plezier in theaterstukken.

Trui: Ik groeide op in Reningelst, een klein dorp in de westhoek, het paradijs van mijn jeugd. Ik sloeg mijn vleugels uit, eerst richting Brugge naar de Steinerschool en daarna naar Sint-Lucas in Gent. Ik sleet er uren in boekhandels en bibliotheken op zoek naar mooie boeken. Een wereld ging voor mij open, en het blijft er, tot op de dag van vandaag heerlijk vertoeven. Ik studeerde af als Master in de Beeldende Kunsten specialisatie Illustratie met een reeks potloodtekening bij de theatertekst ‘Zetelkat’ van Josse De Pauw, later verschenen bij Querido, 2015. Na het winnen van de wedstrijd ‘goed voor druk’ publiceerde ik mijn eerste boek. Ik illustreer naast tal van flyers, affiches, theaterbrochures, en bijdrages in De Standaard en De Tijd, ook regelmatig nieuwe kinderboeken met tekst van Brigitte Minne, Siska Goeminne en Michael De Cock. Najaar 2019 start ik met het illustreren van mijn eerste eigen kinderboek.
Ik heb een stijl die wat hoekig en weerbarstig is, maar vol speelse observaties zit. Ik teken op een grafische manier met sobere lijnen en vaak met een beperkt kleurenpalet. Mijn beelden lijken op het eerste zicht vrolijk en kinderlijk maar als je dieper kijkt tonen ze een donkere melancholische sfeer. Mijn illustraties zweven tussen droom en werkelijkheid.

 

“De vrouw van de schilder” is een grafische novelle over dementie. Kan je iets vertellen over het verhaal?
Peter: Een vrouw zit met haar man bij de dokter. Die laatste vraagt naar het hele verhaal. De vrouw steekt van wal: ze vertelt hoe bijzonder ze de man, haar man, vindt, hoe hij als schilder een heel eigen blik had op de wereld en op haar. “Een landschap in het landschap”, zo noemde hij zijn vrouw. Ze vertelt hoe ze langzaamaan hem ziet verdwijnen, hoe er meer en meer gaten in zijn geheugen en in zijn beleving ontstonden. Met veel liefde beschrijft ze wie ze was, wie hij voor haar was, wie zij voor hem was. Ze vraagt zich met pijn in het hart en tranen in de ogen af of die man nog bestaat en, zo ja, of hij terug te halen valt. En als hij terug te halen valt, wil dat zeggen dat hun gedeelde verhaal niet verloren is?

 

In het boek vullen tekst en beeld elkaar goed aan, handig gebruik makend van het idee dat het om een schilder en zijn mogelijke herinneringen gaat. Hoe zijn jullie te werk gegaan bij het uitwerken van dat idee?
Peter: Een tijdje geleden kwam ik in contact met Marita Vermeulen, uitgever bij De Eenhoorn. Ze geloofde in mijn schrijven, al was wat ik toen indiende qua thematiek en aanpak nog niet geschikt voor wat zij voor ogen had. Samen met haar ontstond er een groeiproces van enerzijds mijn verhalen en anderzijds mijn eigen schrijverschap. Door die wisselwerking kwam het verhaal Dwarrelstad tot stand, dat geïllustreerd werd door Erika Cotteleer. Al snel gingen Marita en ik samenzitten voor een tweede boek. De kern van De vrouw van de schilder zat al jarenlang in me, ik heb het verhaal bijna tien jaar geleden bedacht maar nooit uitgewerkt. Ik denk dat de tijd er nooit rijp voor was. Dankzij dat groeiproces bij Dwarrelstad leek het juiste moment te zijn gekomen. Ik durfde meer en meer de kwetsbaarheid toe te staan in mijn schrijven. Niet veel later mocht die kiem van een verhaal ontwikkelen tot de vorm die het uiteindelijk heeft gekregen. Marita was meteen enthousiast, wat me natuurlijk veel plezier deed. Zij zocht en vond de geschikte illustrator om het verhaal en de man en de vrouw en de dokter en de landschappen gestalte te geven, en dat was Trui.

Ik durfde meer en meer de kwetsbaarheid toe te staan in mijn schrijven.

Trui: We zaten samen om over het verhaal te praten. Het moest een warm en liefdevol verhaal worden dat ook de tristesse van zo’n situatie niet uit de weg gaat. Het boek wordt geschreven vanuit het perspectief van de vrouw, de doorbrak kwam er voor mij toen we besloten dat ik als illustrator zou tekenen vanuit het standpunt van de man. Hoe de man naar zijn vrouw kijkt en haar verdwaasd in haar eigen wereld ziet verdwijnen. Het boek heeft een verrassend einde en dus vond ik het fijn om de kijker richting dat einde mee te sturen.

 

Trui, jij staat vooral bekend als illustrator van oa (kinder)boeken, affiches, kranten, … Kriebelt het na dit boek nog niet om eens een volledig beeldverhaal te maken?
Trui: Zeker, ik werk nu aan een eerste eigen boek. Het is een project van lange adem, maar het komt er. Tot nu toe had ik steeds het geluk om mijn wereld te plaatsen bovenop de wereld van iemand anders. Het is een beperking waar ik me zeer goed bij voel. Toch vind ik het heel fijn om nu ook eens volledig in mijn eigen wereld te kunnen duiken.

 

Wat mogen we nog van jullie verwachten in de toekomst?
Peter: Stilzitten als schrijver kan ik niet. Fysiek niet (je zou de houdingen eens moeten zien waarin ik lig of zit te schrijven) maar zeker mentaal niet. Ik ben momenteel dan ook bezig aan een langer kinderboek, bedoeld voor De Eenhoorn. Daarnaast werk ik aan een kortere roman, genaamd Midland, over een vrouw die op Sardinië delen van haar onontkoombaar verleden probeert te vergeten. Het is een erg persoonlijk en kwetsbaar werk, dat zich hopelijk in de nabije toekomst verder mag ontluiken.

Trui: Dat eigen boek dus. Maar na elke intense periode van het boeken maken geniet ik er enorm van om weer met losse opdrachtgevers samen te werken en illustraties te maken voor kranten, tijdschriften, theaterhuizen,… De strakke deadline vraagt een heel andere soort focus en dat is zo fijn. Ik ben ook aan het experimenteren om mijn tekeningen tot leven te brengen en werk hiervoor samen met een motion designer. Dus in de toekomst kan je van mij hetzelfde verwachten, maar hopelijk steeds meer en meer en beter natuurlijk.

 

De vrouw van de schilder verscheen bij Uitgeverij De Eenhoorn

---