Draken en ridders. Wat moet je nog meer weten? De strip Drakenridders was het afstudeerproject dat Lode Peeters afleverde aan LUCA School of Arts Brussel. Tegenwoordig debuteert hij ermee bij Menlu Comics. Drakenridders is een ware omarming van het ridder/fantasy subgenre: een vleugje satire hier, een genre cliché daar. Zonder daarmee het narratief in de weg te staan of de lezer te beroven van de kleurrijke queeste van groentjes Wilhelm en Ludwig in hun drakenridderij. Het droogkomisch duo neemt je mee op een ridderlijke roadtrip langs betoverde bossen, draakvrezende dorpen en kille kastelen. Met draken! Grote vuurspuwende draken!

door Antje Y.A.

Ik heb gehoord dat je een fan bent van de Eragon-franchise. Mijn favoriete ridderfilm is tevens een stevige satire op het genre: Shrek 2. Waar begint jouw ridder-canon?
Ik moet toegeven dat ik op dat vlak niet direct mijn vinger kan leggen op waar mijn inspiratie vandaan komt. Ik heb uiteraard veel fantasy gelezen, veel strips, films en boeken, maar waar het specifiek begint voor ridders kan ik niet zeggen. Wellicht is het op dezelfde plek als waar ik mijn inspiratie voor de rest haal. Veel van het historische gegeven “ridders” schiet er in Drakenridders niet over. Verder is het buddy cop genre ook een invloed, maar de dynamiek tussen Wilhelm en Ludwig is vooral gebaseerd op de zelfbedachte figuren die mijn beste vriend en ik op de speelplaats van de lagere school speelden, uitvergroot en gestroomlijnd. Over het ontwerp van hun pantser kan ik wel specifieker zijn. De helm is geïnspireerd op de Mandaloriaanse helm met t-visor uit Star Wars. Dat is gewoon steengoed design. Voor de rest van hun outfit heb ik onderzoek gedaan naar historische pantsers, en dat reverse engineered naar iets dat niet gemaakt is om met mensen te vechten en eerder soepel is zodat het nog steeds de belangrijkste lichaamsdelen beschermd zodat het bruikbaar is tegen grotere tegenstanders die andere wapens gebruiken. Ook hun speren zijn met dat idee bedacht: niet om met mensen te vechten.

Met een rare naam en een sterke visual kom je al heel ver.

Nog over Eragon, ik ben fan van de boeken! De film die niet bestaat is een afschuwelijke adaptatie die totaal mist wat de Inheritance-cycle zo speciaal maakt.

Wat me opviel is dat we uiteraard spreken over een fantasierijke wereld, maar dat het tekenwerk dit redelijk suggestief in beeld brengt. Was dit een bewuste keuze? Hierdoor leg je automatisch de focus op de personages die lekker expressief en cartooneske overkomen. Hoe pak je worldbuilding aan, vroeg de Dungeons & Dragons bordspel-leek?
Voor Drakenridders had ik vooral de mindset van: ik zie wat ik nodig heb en de rest laat ik zo vaag mogelijk. Dat is min of meer een atypische instelling voor het genre, waar je soms hele appendices hebt over de economie van dat ene stadje of het dialect van het andere volk. Het voordeel is juist dat ik in zo’n rijk genre speel! Ik kan meesurfen op de associaties die mensen maken en daarvan gebruik maken. Met een rare naam en een sterke visual kom je al heel ver. Specifiek voor dit verhaal is ook niet veel meer nodig. Het focust erg op de personages en hun relatie met de individuen die ze bezoeken. Dat gezegd zijnde heb ik al wel diep nagedacht over de wereld en ben een grote fan van subtiele worldbuilding in de achtergrond. Magie is bijvoorbeeld overal aanwezig in Drakenridders: van het feit dat draken een pocket dimensie hebben (die dient om hun schat te verhuizen!) of hoe de schilden van de drakenridders magisch gloeien wanneer ze vuur afweren.

 

Als de drakenridders kamperen hebben ze het magische equivalent van een elektrisch vuurtje om rook te vermijden. Het is dus zeker een soft-magic systeem, allemaal heel plooibaar naar wat het verhaal nodig heeft. Ook hoe de drakenridders functioneren is tot op zekere hoogte uitgedacht. Heb je die torens opgemerkt in elke nederzetting en hoe ze in teams rondtrekken? Alleen blijft dat allemaal mooi vaag tot wanneer het aan bod komt of zodat ik het later kan aanpassen indien nodig. Ludwig en Wilhelm zijn vervolgens ook nog eens groentjes, dus ze hebben op hun huidige reizen nog geen al te ‘out-there’ locaties bezocht. Met D&D heeft je vraag weinig te maken, en de werelden waarin zich dat meestal afspeelt zijn op zich niet veel anders dan bijvoorbeeld Midden-aarde, Troy of Hyrule.

Bureaucratische taferelen, gekibbel tussen Wilhelm en Ludwig, kleindorpelijke frustraties, … Het voelt allemaal zeer eenentwintigste-eeuws aan, wat het satire karakter sterk aandikt. De hedendaagsheid is nooit veraf.
Klopt, juxtapositie van fantastische elementen met heel normale of saaie taferelen is comedy 101. Maar over worldbuilding gesproken, in dit geval is dat gewoon de consequenties van een quirk van de wereld tot hun einde volgen. Ik denk dat het logisch is dat je bureaucratische situaties zou krijgen met dit soort draken. Dat zijn wezens die fantastische magische krachten hebben, millennia lang leven en een grote impact hebben op hun omgeving, maar de meesten onder hen willen gewoon wat dutten in de zon. Mijn projectbegeleider Tom Pijnenborg beschreef de drakenridders destijds als straathoekwerkers toen ik nog aan het verhaal aan het sleutelen was, en dat idee is blijven steken.

 

Je geeft op een haast ingenieuze (lees: genuanceerde) en grappige manier de seksualiteit van beide ridders prijs door ze noch heteroseksueel noch homoseksueel te maken. Hun aseksualiteit sluit naar mijn mening feilloos aan bij hun karakters: vastberaden en professioneel, geen tijd voor afleiding. Volgens mij was Darryl Dixon van The Walking Dead ook aseksueel. Je ziet dit niet vaak in pop culture. Het is vaak het ene extreem of het andere, fanfiction buiten beschouwing gelaten natuurlijk.
Genuanceerd zou ik het zelf niet noemen, integendeel. Ik ben zelf niet ace (aseksueel nvdr) dus ik heb geprobeerd om mijn huiswerk te doen op dat vlak. In mijn onderzoek naar hoe ik aseksuele mensen het beste kon representeren is wat altijd terugkwam het feit dat lezers het niet doorhebben dat een personage ace is, tenzij je het vlakaf zegt. De afwezigheid van iets is moeilijk te zien als je daar normaal niet over nadenkt. Bovendien is het – zoals alle seksuele oriëntaties – een spectrum en het enige wat we weten van Ludwig en Wilhelm is dat ze erop zitten. Dat is specifiek iets dat ik zou willen nuanceren als ik de kans krijg vervolgen te maken. De plezante verhaallijn van een sirene-achtig wezen wiens krachten van verleiding geen effect hebben was de oorsprong van het idee om aseksuele personages te gebruiken, maar het is zo onder-gerepresenteerden moeilijk op te merken anders dat ik het belangrijk vond om dat serieus aan te pakken. Zelfs al is het niet de focus van Drakenridders. Je hoort vaak van aseksuele mensen dat ze denken dat er iets mis met hen is, tot ze de naam voor hun geaardheid ontdekken. Drakenridders is waarschijnlijk niet perfect, maar ik hoop toch een klein stapje in de richting van het normaliseren van aseksualiteit te doen.

 

Over draken gesproken: mijn favoriete panel uit de hele comic is de transformatie scène van mens naar draak van Melusine wanneer ze tegen Marva Koudvuur gaat vechten. Haar transformatie vindt plaats pal voor de zon die in haar rug schijnt. Wat je ziet is een hoekige bijna expressionistische vorm van een draak. Geweldig.
Mijn favoriete draken zijn degene die bijzonder intelligent en ‘menselijk’ zijn, maar ook nog altijd duidelijk onmenselijk zijn, als je me die contradictie toestaat. Op dit vlak is Het Erfgoed van Christopher Paolini mijn grootste inspiratiebron. Paolini is op zijn beurt ook heel schatplichtig aan de grote fantasyklassiekers, maar specifiek in zijn boeken heeft de draak Saphira, partner van hoofdpersonage Eragon, een paar pov hoofdstukken. Ze is een echt individu, maar heeft vanwege haar inherente magie, onsterfelijkheid en vreemde scherpe zintuigen ook een heel interessant standpunt in de wereld. Een ander voorbeeld is The Chroma Conclave uit D&D actual-play show Critical Role (net geadapteerd naar een tekenfilmserie trouwens). De introductie van deze groep draken – ze nemen op een paar minuten een enorme stad over terwijl de groep helden er bij staan – is een voorbeeld van hoe angstaanjagend zo’n wezens kunnen zijn als ze echt moeite doen om iets te bereiken en samenwerken. De groene draak onder hen, Raishan the Diseased Deciever, is ook nog eens een bijzonder competente tovenares, een andere trope die ik super vind.

 

Drakenridders telt 64 pagina’s en is verschenen bij Menlu.

Bestel Drakenridders »
Website Lode Peeters »

---