Vanavond publiceerden we “Child’s Play” van Ibrahim R Ineke, een soort van vervolg op “Better Things” en “Raising Cain” die we net voor onze zomerstop gebundeld gepubliceerd hebben op Pulp deLuxe. Ibrahim debuteerde pas drie jaar geleden bij Uitgeverij Sherpa met The White People. Intussen is hij er al aan zijn zesde boek toe. Als zoon van de bekende Nederlandse jazzdrummer Eric Ineke kent hij in ieder geval iets van sfeerschepping. Hoog tijd voor een verhoor.

Wie is Ibram R Ineke?
Ik ben een beeldend kunstenaar en ik werk met het medium strip in alle mogelijke permutaties. In druk streef ik een ruimtelijk beleving van de compositie te bewerkstelligen bij de lezer. In ruimtelijke configuratie maak ik installaties die de daad van lezen of aandachtig kijken oproepen. In beide is sfeer belangrijker dan een of ander inhoudelijk programma.
Alhoewel, weinigen hebben opgemerkt hoe politiek de titel van mijn debuut bedoeld zou kunnen zijn.

Deze week publiceerden we je kortverhaal “Child’s Play”, dat een soort van vervolg is op “Better Things” en “Raising Cain” die net voor onze zomerstop samen gelanceerd werden op Pulp deLuxe. Je lijkt wel een patent te hebben op duistere, al dan niet griezelige maar erg sfeervolle verhalen.
Sfeer is belangrijk, veel meer nog dan plot of karakter. Vanaf ceremonie, ritueel en ernst -drie kenmerken die de specifieke stilering van het ‘duistere’ verhaal elementen- is het niet ver tot theater, overdrijving en spel. Tijdverdrijf voor regenachtige middagen: zoek de ironie in het werk van Ibrahim R. Ineke.

“Better Things”, het feitelijke centrum van het mini-trilogietje wat jullie zo vriendelijk waren om te publiceren is een verwijzing naar een tekst onderaan een schilderij van Jeffrey Catherine Jones: “In her descent and disorganisation she gives cause and certainty, but I have better things to do.”
Hoofdpersoon Mary heeft geen tijd voor macho-nonsens, de fysieke noch de artistiek-filosofische soort. Zou ze bestaan, dan zou ze haar muze- of hoofdpersoonschap ongeopend retour afzender sturen. Ik denk niet dat ze strips leest.

Sfeer is belangrijk, veel meer nog dan plot of karakter.

Bij Uitgeverij Sherpa verscheen onlangs je zesde boek Malpertuis, een bewerking van het bekende magisch realistische horrorverhaal van Jean Ray. Hoe ben je daarbij terecht gekomen?
Mat Schifferstein (uitgeverij Sherpa), die vroeger trouwens in de wijk Malpertuis in Maastricht heeft gewoond, vertelde me dat het een favoriet boek van hem is en vroeg of ik het zou zien zitten om er een vertolking van te doen.

Wel, u vraagt, wij zingen en ik vind het fantastisch dat Mat me carte blanche heeft gegeven om iets te maken wat in feite een 120 pagina’s tellende hardback van een gekopieerd underground-zine is. Mijn Malpertuis is een soort death-metal opera met de holle echo van post-punk geworden.

Je maakt ook deel uit van het kunstenaarscollectief Baracca in Den Haag. Vertel daar eens wat meer over.
Baracca heb ik opgericht samen met de situatiekunstenaar Yvo van der Vat, om werk te tonen van andere kunstenaars die ons inspireren of waarmee ons eigen werk overeenkomsten heeft. Stel het je voor als een moodboard voor het eigen werk. Verder zijn directheid, improvisatie en rauwheid sleutelwoorden. In een tijd waarin veel alternatieve kunstruimtes zichzelf profileren op de schaal van instituten of galeries, wil Baracca kleinschalig en ongrijpbaar blijven. Rommel maken.
Volgend jaar hopen we een begin te kunnen maken met het vieren van ons vijftienjarig bestaan.

Wat mogen we in de toekomst nog van je verwachten?
Zo het de wil van de Almachtige schikt. Binnenkort verschijnt het tussendoortje Dune Hag bij Sherpa, over occult Den Haag. Ook staat er een ‘making of’ van Malpertuis op het programma. Er ligt momenteel meer dan tweehonderd pagina’s ongepubliceerd materiaal op mijn bureau, waaronder diverse samenwerkingsverbanden, en flink wat pagina’s in full colour. Ik hoop dat die ooit het daglicht zien. Mijn bescheiden debuut als prozaschrijver, een kortverhaal, wordt deze herfst gepubliceerd in het Engelse tijdschrift Wormwood (Tartarus Press).

Child’s Play op Pulp deLuxe »
Profiel Ibrahim R Ineke »